[سوره يوسف (12): آيات 7 تا 10]

(لَقَدْ كانَ فِي يُوسُفَ وَ إِخْوَتِهِ آياتٌ لِلسَّائِلِينَ (7) إِذْ قالُوا لَيُوسُفُ وَ أَخُوهُ أَحَبُّ إِلى‌ أَبِينا مِنَّا وَ نَحْنُ عُصْبَةٌ إِنَّ أَبانا لَفِي ضَلالٍ مُبِينٍ (8) اقْتُلُوا يُوسُفَ أَوِ اطْرَحُوهُ أَرْضاً يَخْلُ لَكُمْ وَجْهُ أَبِيكُمْ وَ تَكُونُوا مِنْ بَعْدِهِ قَوْماً صالِحِينَ (9) قالَ قائِلٌ مِنْهُمْ لا تَقْتُلُوا يُوسُفَ وَ أَلْقُوهُ فِي غَيابَتِ الْجُبِّ يَلْتَقِطْهُ بَعْضُ السَّيَّارَةِ إِنْ كُنْتُمْ فاعِلِينَ (10))

ترجمه:

براستى كه در داستان يوسف و برادرانش براى پرسش كنندگان عبرتها است (7) هنگامى كه (برادران او) گفتند: يوسف و برادرش نزد پدر محبوبترند با اينكه ما گروهى نيرومند (يا پشتيبان يكديگر) هستيم براستى كه پدر ما در ضلالتى آشكار است (8) بكشيد يوسف را يا او را بسر زمينى بيندازيد كه توجه پدرتان را مخصوص (خود) كنيد و پس از آن مردمى شايسته گرديد (9) يكى از آنها گفت يوسف را نكشيد و او را در ته چاه اندازيد تا بعضى از رهگذران او را برگيرند اگر كارى ميكنيد (10)

شرح لغات:

عصبة: گروهى را گويند كه از يكديگر پشتيبانى و دفاع كنند، و بگروهى‌