(وَ كانُوا مُجْرِمِينَ) و اين مردمان خوشگذران و پيرو لذات مردمانى بودند كه بجرم و بزهكارى (عادت كرده و) در انجام آن پافشارى داشتند.

و اين آيه دليل بر وجوب امر بمعروف و نهى از منكر است، زيرا خداى سبحان مردمى را كه از فساد جلوگيرى نميكردند مذمت فرموده و دنبال آن خبر داده است كه افراد كمى از آنها را بخاطر نهى از منكر نجات داده و گوشزد فرموده كه اگر ديگران نيز كه اكثريت را تشكيل ميدادند مانند همان افراد كم، نهى از منكر مينمودند هرگز دچار هلاكت نمى‌شدند.

(وَ ما كانَ رَبُّكَ لِيُهْلِكَ الْقُرى‌ بِظُلْمٍ وَ أَهْلُها مُصْلِحُونَ) در معناى اين جمله چند وجه گفته‌اند:

1- پروردگار تو چنان نيست كه از روى ظلم و ستم مردم دهكده را نابود كند بلكه اين مردم هستند كه بخود ظلم ميكنند و خداوند بكيفر همان ظلمى كه بخود ميكنند نابودشان ميكند.

2- پروردگار تو چنان نيست كه مردم را بخاطر ظلم و ستم يك نفرشان مورد مؤاخذه و عذاب قرار دهد (و نابودشان كند) در صورتى كه بيشترشان مردمانى اصلاح- طلب باشند، اما وقتى فساد عمومى شد و ظلم و ستم در ميان اكثريت رائج شد خدا عذابشان ميكند.

3- ابن عباس گفته: يعنى خداى تعالى مردم كافر و مشرك را صرفاً بخاطر شرك و ستمى كه از اين راه بر خويشتن ميكنند، اما در معاملات و داد و ستد خود از حق و انصاف پيروى ميكنند. نابود و هلاك نمى‌كند ... و از رسول خدا- 6- روايت شده كه در معناى‌(وَ أَهْلُها مُصْلِحُونَ) فرمود: يعنى با يكديگر از روى انصاف رفتار ميكنند.

ارتباط اين دو آيه با آيات قبلى‌

چون خداى سبحان در آيات قبلى داستان نابودى امتهاى گذشته و ملتهاى پيشين‌