[سوره هود (11): آيات 104 تا 108]

(وَ ما نُؤَخِّرُهُ إِلاَّ لِأَجَلٍ مَعْدُودٍ (104) يَوْمَ يَأْتِ لا تَكَلَّمُ نَفْسٌ إِلاَّ بِإِذْنِهِ فَمِنْهُمْ شَقِيٌّ وَ سَعِيدٌ (105) فَأَمَّا الَّذِينَ شَقُوا فَفِي النَّارِ لَهُمْ فِيها زَفِيرٌ وَ شَهِيقٌ (106) خالِدِينَ فِيها ما دامَتِ السَّماواتُ وَ الْأَرْضُ إِلاَّ ما شاءَ رَبُّكَ إِنَّ رَبَّكَ فَعَّالٌ لِما يُرِيدُ (107) وَ أَمَّا الَّذِينَ سُعِدُوا فَفِي الْجَنَّةِ خالِدِينَ فِيها ما دامَتِ السَّماواتُ وَ الْأَرْضُ إِلاَّ ما شاءَ رَبُّكَ عَطاءً غَيْرَ مَجْذُوذٍ (108))

ترجمه:

و ما آن روز را جز براى مدتى معين بتأخير نيندازيم (104) آن روز كه بيايد هيچكس جز باذن وى سخن نگويد پس دسته‌اى بدبخت و دسته‌اى نيكبخت باشند (105) اما آن دسته كه بدبختند در آتش دوزخند و ناله و فريادهايى دارند (106) و تا آسمانها و زمين بر پا است در آنجا جاويدانند جز آن كس كه خدا بخواهد كه براستى پروردگار تو هر چه خواهد ميكند (107) و اما آن دسته كه نيكبختند در بهشتند و تا