(لَمَّا جاءَ أَمْرُ رَبِّكَ) هنگامى كه عذاب پروردگارت بيامد، يا وقتى كه امر پروردگارت بنابودى آنها آمد.

(وَ ما زادُوهُمْ غَيْرَ تَتْبِيبٍ) مجاهد و قتاده گفته‌اند: يعنى جز بر زيانكارى و نابودى آنها چيزى نيفزودند. و سبب اينكه نابودى و زيان را به بتها نسبت داده بدان جهت است كه آن بتها سبب خسران و زيانشان گشتند و اگر آنها را پرستش نمى‌كردند هلاك نمى‌شدند.

(وَ كَذلِكَ أَخْذُ رَبِّكَ إِذا أَخَذَ الْقُرى‌ وَ هِيَ ظالِمَةٌ) يعنى هم چنان كه در مورد هلاكت و دچار شدن بعذاب درباره ملت‌هاى گذشته براى تو ذكر كرديم مؤاخذه و گرفتن پروردگارت درباره اهل شهرها وقتى كه ستمگر شوند اينگونه است ... و در صحيح مسلم و بخارى از رسول خدا- 6- روايت شده كه فرمود: خداى تعالى به شخص ستمگر مهلت ميدهد تا هنگامى كه او را گرفت ديگر از تحت فرمان او بدر نرود، و سپس اين آيه را قرائت فرمود.

(إِنَّ أَخْذَهُ أَلِيمٌ شَدِيدٌ) براستى كه بر گرفتن خداى سبحان در مورد شخص ستمگر سخت دردناك و الم انگيز است.

(إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَةً لِمَنْ خافَ عَذابَ الْآخِرَةِ) و در آنچه براى تو داستان كرديم عبرت و بينايى و نشانه بزرگى است براى كسى كه از عقوبت خدا در روز قيامت بيم داشته باشد، و اينكه اين عبرت و بينايى را مخصوص بكسى دانسته كه از عقوبت خدا بترسد (با اينكه براى همگان عبرت است) بدانجهت بوده كه تنها اين دسته از مردم هستند كه با تدبر و تفكر در اين داستانها پند گيرند و منتفع گردند.

(ذلِكَ يَوْمٌ مَجْمُوعٌ لَهُ النَّاسُ) و اين روزى است كه همه مردم از پيشينيان و پسينيان براى جزاء و حساب در آن روز جمع شوند و مرجع ضمير در «له» همان روز قيامت است.

(وَ ذلِكَ يَوْمٌ مَشْهُودٌ) و آن روزى است كه همه خلايق از جن و انس و اهل آسمان و زمين در آن روز حاضر گردند و جز آن روز روز ديگرى كه داراى اين خصوصيت باشد وجود ندارد.