2- جبائى گفته: يعنى هيچيك از شما بمال و اساس زندگى خود كه در شهر دارد توجه نكند.

3- ابن عباس گفته: يعنى هيچكداميك از شما خاندان باز نماند.

4- اين جمله دستورى بود بدانها كه وقتى صداى سقوط و ويرانى را شنيدند بدان توجه نكنند.

(إِلَّا امْرَأَتَكَ) بعضى گفته‌اند: آن زن همراه لوط رفت ولى چون صداى سقوط قريه را شنيد فرياد زد، «وا قوماه» كه ناگهان سنگى آمد و او را كشت. و ديگرى گفته:

اين جمله استثناء از اصل دستور بود يعنى بجز زنت را كه او را با خود نبر.

(إِنَّهُ مُصِيبُها ما أَصابَهُمْ) كه همان عذابى كه بمردم ميرسد به او هم خواهد رسيد و بدين ترتيب بوى دستور دادند او را در شهر بگذارد.

(إِنَّ مَوْعِدَهُمُ الصُّبْحُ أَ لَيْسَ الصُّبْحُ بِقَرِيبٍ) همين كه فرشتگان به لوط خبر دادند كه اينها هلاك ميشوند لوط از شدت دلتنگى و خشمى كه نسبت بدانها داشت بفرشتگان گفت:

هم اكنون اينها را نابود كنيد، فرشتگان در جوابش گفتند: موعد نابودى اينها صبح است .. و جمله بعدى را كه گفتند: «آيا صبح نزديك نيست» براى دلدارى لوط گفتند.

و از اين جمله استفاده ميشود كه خداى سبحان هر كه را بخواهد نابود كند در همان زمانى كه برايش معين كرده نابود ميكند اگر چه حوصله ديگران بسر رسيده باشد (و شتاب نابودى او را بخواهند) و ممكن است جهت اينكه صبحگاه را موعد هلاكت آنان مقرر فرمود، آن باشد كه چون نفوس در آن وقت آماده‌ترند و مردم گرد همديگرند.

(فَلَمَّا جاءَ أَمْرُنا) در معناى اين جمله هم چند وجه گفته‌اند:

1- همين كه فرمان ما درباره هلاكت قوم لوط بفرشتگان آمد.

2- همين كه عذاب ما آمد كه روى اين معنى «فرمان» و «امر» خدا همان نفس عذاب بوده.

3- همين كه دستور ما بعذاب آمد.

(جَعَلْنا عالِيَها سافِلَها) يعنى آن قريه را زير و رو كرديم زيرا خداى تعالى‌