و ثعلبى بسند خود از عدى بن حاتم روايت كرده كه گفت: بنزد رسول خدا- 6- رفتم و در آن حال صليبى از طلا بگردن داشتم، حضرت فرمود:

اين بت را از گردنت بردار، من آن را از گردنم برداشتم و بنزد وى رفتم ديدم همين آيه را قرائت فرمود، من عرضكردم: ما آنان را پرستش نميكنيم؟ فرمود: آيا چنان نيست كه آنان حلال خدا را حرام كرده و شما نيز حرام دانستيد و حرام خدا را حلال شمرده‌اند و شما نيز حلال شمرديد؟ گفتم: چرا، فرمود: همين كار پرستش از آنها است.

(وَ الْمَسِيحَ ابْنَ مَرْيَمَ) يعنى اينان مسيح را نيز بجز خدا معبود خود گرفتند.

(وَ ما أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا إِلهاً واحِداً) يعنى معبود يكتايى كه او خداى تعالى است.

(لا إِلهَ إِلَّا هُوَ) كه پرستش جز براى او شايسته نيست و كسى جز او شايسته پرستش نيست.

(سُبْحانَهُ عَمَّا يُشْرِكُونَ) منزه است او از شرك‌ورزى ايشان و از آنچه درباره‌اش گويند و سزاوار او نيست‌

.