بيان آيه 29

شرح لغات:

دين: در اصل بمعناى اطاعت و فرمانبردارى است.

جزية: از جزاء و كيفر است و جزيه كفار چيزى است كه بكيفر كفر خود بصورت مخصوصى ميپردازند.

صاغرون: يعنى در حال خوارى.

شأن نزول:

از مجاهد نقل شده كه اين آيه در وقتى نازل شد كه رسول خدا- 6- دستور جنگ با روميان را صادر فرمود و بدنبال آن بجنگ تبوك رفتند. و برخى گفته‌اند اختصاص بدان جنگ ندارد و بنحو عموم نازل گشته.

تفسير:

در اين آيات خداى سبحان بيان ميكند كه در ميان كافران كسانى هستند كه با دريافت جزيه از آنان جايز است آنان را بحال خود واگذارد، و از اينرو فرمايد:

(قاتِلُوا الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ لا بِالْيَوْمِ الْآخِرِ) يعنى آنان كه بيگانگى خدا و بر انگيخته شدن در روز جزا اقرار ندارند، و اين آيه دليل بر گفتار بزرگان ما است كه گفته‌اند: نمى‌شود در ميان كافران كسانى باشند كه نسبت بخداوند معرفت داشته باشند و اگر چه بزبان هم اقرار بوجود خدا كنند بلكه اعتقاد آنها بخدا از روى علم و دانايى نيست، زيرا آيه صراحت دارد كه آن دسته از اهل كتاب كه بايد جزيه بپردازند بخدا و روز جزا ايمان نياورده‌اند.

و در مقابل آنها كه گويند: ممكن است آنها نيز معرفت بخدا داشته باشند در اينجا گفته‌اند: منظور از اين كلام مذمت و نكوهش آنها است، زيرا آنها از نظر