متوكل دستور داد نامه‌اى در اينباره بحضرت هادى بنويسند، و حضرت در جواب نوشت:

هشتاد درهم صدقه بدهد، و چون علت آن را پرسيدند امام 7 اين آيه را تلاوت كرد و فرمود: ما اين «مواطن كثيرة» را شمرده‌ايم هشتاد موطن بوده است.

(وَ يَوْمَ حُنَيْنٍ) يعنى در روز حنين.

(إِذْ أَعْجَبَتْكُمْ كَثْرَتُكُمْ) يعنى كثرت لشكر شما را خوشحال كرد و از زيادى لشكرتان بشگفت آمديد. قتادة گفته: سبب هزيمت مسلمانان در جنگ حنين آن بود كه برخى از مسلمين چون كثرت سپاهيان خود را مشاهده كرده گفتند: امروز ديگر بخاطر كمى سپاه شكست نخواهيم خورد، و همين سبب شد كه پس از ساعتى منهزم گشتند، و عدد سپاهيانشان در آن روز دوازده هزار نفر بود، و برخى گفته‌اند: ده هزار نفر بودند، و ديگرى گفته: هشت هزار بوده‌اند، ولى روايت نخستين (يعنى همان دوازده هزار) صحيحتر است و در بيشتر روايات همان اندازه ذكر شده است.

(وَ ضاقَتْ عَلَيْكُمُ الْأَرْضُ بِما رَحُبَتْ) يعنى زمين با فراخيش بر شما تنگ شد و جايى كه بدانجا فرار كنيد نيافتيد.

(ثُمَّ وَلَّيْتُمْ مُدْبِرِينَ) يعنى بدشمن پشت كرده و گريختيد.

(ثُمَّ أَنْزَلَ اللَّهُ سَكِينَتَهُ) يعنى آن رحمتى را كه نفس انسانى بدان آرام شود و ترس و خوف بدان زائل گردد نازل فرمود.

(عَلى‌ رَسُولِهِ وَ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ) يعنى بر آن مؤمنانى كه بازگشتند و با كافران كارزار كردند، و ضحاك بن مزاحم گفته: منظور از مؤمنان كسانى بودند كه در آن هنگامه در كنار رسول خدا 6 ماندند و فرار نكردند، و آنها على 7 و عباس و چند تن ديگر از بنى هاشم بودند، و حسن بن على بن فضال از حضرت رضا 7 روايت كرده كه آن حضرت فرمود: «سكينه» نسيمى خوشبو است از بهشت كه بصورت آدمى در آيد و با پيمبران باشد، و اين روايتى است كه عياشى آن را روايت كرده است.

(وَ أَنْزَلَ جُنُوداً لَمْ تَرَوْها) منظور لشكريانى از فرشتگان است، و برخى چون‌