خدا را پرستش كنى از ستمكاران بنفس خويش خواهى بود، زيرا زيانى را كه همان عقاب و عذاب باشد بنفس خود وارد ساخته‌اى. و اين خطاب اگر چه در ظاهر به پيغمبر است، ولى در حقيقت مقصود از آن امت ميباشند[1].

(وَ إِنْ يَمْسَسْكَ اللَّهُ بِضُرٍّ فَلا كاشِفَ لَهُ إِلَّا هُوَ) و اگر خداوند محنتى از بلا، يا سختى يا بيمارى براى تو بياورد هيچكس جز وى قادر بر رفع آن نيست، و گويا خداى سبحان پس از بيان اينمطلب كه غير او سود و زيان نميرساند ميخواهد بفرمايد: قدرت بر سود و زيان تنها بدست او است.

(وَ إِنْ يُرِدْكَ بِخَيْرٍ فَلا رَادَّ لِفَضْلِهِ) و اگر خيرى براى تو بخواهد از سلامتى جسم و نعمت و فراخى در زندگى و امثال آن نيز احدى قدرت جلوگيرى و منع آن را ندارد.

(يُصِيبُ بِهِ مَنْ يَشاءُ مِنْ عِبادِهِ) خير را بهر كه خواهد از بندگان خويش ميرساند و بمقتضاى حكمت و بر طبق مصلحتى كه ميداند بوى عطا ميكند.

(وَ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ) و او در مورد گناهان بندگان خود آمرزنده است و نسبت بدانها مهربان و رحيم است.

[1]- چنانچه نظائر آن گذشت، و در مقدمه كتاب هم تذكر داده شد كه قرآن از باب« اياك اعنى و اسمعى يا جاره» است. كه در بسيارى از موارد مخاطب رسول خدا6 است ولى منظور امت او هستند.