و نميدانست بر او دشوار و ناگوار ميآمد بدانسان كه اثر ناراحتى در چهره‌اش نمودار ميشد، در همين حال بود كه جبرئيل 7 بر آن حضرت نازل شده گفت: اى رسول خدا اين شهر شام است كه من آن را پيش روى تو بلند كرده‌ام تا آن را ببينى! رسول خدا نگريست شام را برابر خود ديد، و چون از وى پرسيدند: فلان خانه و فلان جا كجاست؟ همه را يك يك جواب داد ولى با اينوصف جز اندكى از آن مردم كسى بوى ايمان نياورد، و همين است معناى گفتار خداى تعالى:(وَ ما تُغْنِي‌ الْآياتُ وَ النُّذُرُ عَنْ قَوْمٍ لا يُؤْمِنُونَ) سپس امام 7 دنبال آن فرمود: پناه ميبريم بخدا كه بوى ايمان نياوريم ... آمنا باللَّه و رسوله ...

(فَهَلْ يَنْتَظِرُونَ إِلَّا مِثْلَ أَيَّامِ الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِهِمْ) يعنى آيا اين مردمى كه به ايمان و دقت در آيات الهى مأمور گشته ولى ايمان نياوردند، و در آيات وى دقت و تفكر نكردند آيا جز عذاب و هلاكت را در آن روزهايى كه كافران پيشينيانشان هلاك گشتند انتظار مى‌برند؟

قتادة گفته: منظور از اين روزها همان عذابهايى است كه براى قوم عاد و ثمود و قوم نوح اتفاق افتاد، و از نابودى و هلاكت به «ايام» و روزها تعبير شده چنانچه گويند:

ايام دولت يا ايام محنت.

و لفظ آيه استفهام است ولى منظور نفى است يعنى انتظار نمى‌برند ...

(قُلْ فَانْتَظِرُوا إِنِّي مَعَكُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِينَ) اى محمد بآنان بگو منتظر عذاب خدا باشيد كه من هم با همه منتظران ديگر انتظار آن را دارم.

(ثُمَّ نُنَجِّي رُسُلَنا وَ الَّذِينَ آمَنُوا) آن گاه پيمبران خود و آن كسانى را كه ايمان آورده‌اند از ميان آن مردم نجات داده و بيرون مى‌بريم، و برخى گفته‌اند: يعنى از شر دشمنان و نقشه‌هاى شوم آنان نجاتشان ميدهيم.

(كَذلِكَ حَقًّا عَلَيْنا نُنْجِ الْمُؤْمِنِينَ) حسن گفته: يعنى شيوه ما چنان بوده كه هر گاه امتى را از امتهاى گذشته هلاك ميكرديم پيغمبر آنها و مردمانى را كه بدو ايمان آورده بودند نجات ميداديم، اكنون نيز هنگامى كه اين مشركان را نابود كرديم تو را