اينكار موجب سختى بيشترى براى آنها ميگردد. و برخى گفته‌اند: يعنى پس از گرفتن اموال آنان را بميران و نابودشان گردان، و قول سوم آن است كه منظور سخت دلى و مهر زدن بر دل آنان باشد[1].

(فَلا يُؤْمِنُوا حَتَّى يَرَوُا الْعَذابَ الْأَلِيمَ) در اين آيه از نظر اعراب و معنى چند قول است:

1- جمله‌(فَلا يُؤْمِنُوا) از نظر اعراب منصوب و جواب صيغه أمر در(رَبَّنَا اطْمِسْ ...) باشد يعنى پروردگارا اموالشان را نابود گردان ... كه ديگر ايمان نياورند تا وقتى كه عذاب دردناك تو را ببينند ...

2- و يا اينكه بنا بر همان نصب بگذاريم ولى آن را به جمله «ليضلوا» عطف كنيم، يعنى تا گمراه شوند و در نتيجه ايمان نياورند ...

3- اينكه آن را مجزوم بدانيم و معناى آن همان نفرين باشد كه خدايا اينان تا وقتى عذاب دردناك را مى‌بينند ايمان نياورند.

4- معناى ديگر آن است كه اينان از روى اجبار هم تا وقتى عذاب را نبينند ايمان نخواهند آورد، و در همان حال هم از روى اختيار هرگز ايمان نميآورند.

خداى تعالى بدنبال اين آيه خبر ميدهد كه دعاى آن دو را مستجاب فرموده كه گويد:

(قالَ قَدْ أُجِيبَتْ دَعْوَتُكُما) خداى تعالى بموسى فرمود: دعاى شما مستجاب شد و چنانچه عكرمة و ربيع و ابو العالية و بيشتر مفسران گفته‌اند: كسى كه دعا كرد موسى 7 بود، و هارون بدعاى موسى آمين گفت، و خداى تعالى هر دو را دعا كننده ناميده است، و گذشته از اين معناى آمين نيز دعا است يعنى «خدايا اين دعا را مستجاب فرما» (پس در حقيقت هارون نيز دعا كرد).

(فَاسْتَقِيما) يعنى طبق مأموريتى كه داريد در موعظه و بيم دادن مردم از عذاب خدا و دعوت آنان بسوى ايمان بخداى تعالى استقامت ورزيد. ابن جريح گفته:

[1]- بمعنايى كه در آيه 87 سوره توبه ...« وَ طُبِعَ عَلى‌ قُلُوبِهِمْ» و امثال آن گذشت.