[سوره يونس (10): آيات 62 تا 65]

(أَلا إِنَّ أَوْلِياءَ اللَّهِ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ (62) الَّذِينَ آمَنُوا وَ كانُوا يَتَّقُونَ (63) لَهُمُ الْبُشْرى‌ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ فِي الْآخِرَةِ لا تَبْدِيلَ لِكَلِماتِ اللَّهِ ذلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ (64) وَ لا يَحْزُنْكَ قَوْلُهُمْ إِنَّ الْعِزَّةَ لِلَّهِ جَمِيعاً هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ (65))

ترجمه:

آگاه باشيد كه دوستان خدا نه بيمى دارند و نه اندوهگين ميشوند (62) آنان كه ايمان آورده و پرهيزكار بوده‌اند (63) آنها را بشارت است در زندگى دنيا و در آخرت، در كلمات خدا تغييرى نيست، و اين است كاميابى بزرگ (64) گفتار آنها تو را غمگين نسازد، براستى كه عزت يكسره خاص خدا است و او شنوا و دانا است. (65)

شرح لغات:

خوف: از نظر معنى با فزع و جزع نظير يكديگرند، و آن اضطراب دل از وقوع امرى ناگوار است و مقابل آن امنيت و آرامش است.

حزن: سختى اندوه است. و در اصل لغت از «حزن» گرفته شده است كه بمعناى زمين سخت است. و مقابل آن سرور و خوشحالى است.

بشرى: خبرى است كه خوشحالى آن در بشره چهره ظاهر گردد، و بشارت نيز بهمين معنا است.

عزت: شدت غلبه را گويند.