كه مردم براى خواستن حاجتهاى خود دست بطرف عرش بلند ميكنند.

(يُدَبِّرُ الْأَمْرَ) يعنى كار را اندازه‌گيرى كرده و بترتيب خود جارى ساخت و روى مراتبى مرتب نمود با توجه به اينكه استحكام و دوام عاقبت آنها را نيز منظور داشته.

(ما مِنْ شَفِيعٍ إِلَّا مِنْ بَعْدِ إِذْنِهِ) شفيعى نيست جز باذن وى. و اينكه نام شفاعت بميان آمده و اين كلام را فرموده در صورتى كه ذكرى از شفيعان نشده بود، بدانجهت است كه كفار مى‌گفتند: اين بتها پيش خدا از ما شفاعت كنند، خداى سبحان در اين آيات بيان فرموده كه شفيعان در صورتى نزد او شفاعت كنند كه وى اذن شفاعت بدانها بدهد، و اين بتهايى كه درك و عقل ندارند چگونه ميتوانند شفاعت كسى را بكنند. با اينكه هيچيك از فرشتگان و پيغمبران نيز بدون اذن و اجازه او نميتوانند شفاعت كسى را بكنند.

(ذلِكُمُ اللَّهُ رَبُّكُمْ) يعنى آن كسى كه متصف باين اوصاف است همان معبود شما است.

(فَاعْبُدُوهُ ...) تنها او را بپرستيد كه جز او معبودى نداريد، و شايسته اين اوصاف كسى جز او نيست، و اين بتان را پرستش نكنيد.

(إِلَيْهِ مَرْجِعُكُمْ جَمِيعاً) مرجع دو معنا دارد: يكى اينكه بمعناى مصدر يعنى رجوع باشد. و ديگر اينكه اسم مكان و بمعناى جايگاه رجوع باشد.

(وَعْدَ اللَّهِ حَقًّا) اين وعده‌اى كه خدا به بندگانش داده و عده‌اى حق و راست است.

(إِنَّهُ يَبْدَؤُا الْخَلْقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ) كه در آغاز آنها را پديد آورده و دوباره پس از مرگ ايشان را باز گرداند.

(لِيَجْزِيَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ بِالْقِسْطِ) تا پاداش اعمال نيك مردمان با ايمان را از روى عدالت بدهد، و چيزى از پاداش آنها كم نخواهد كرد.

(وَ الَّذِينَ كَفَرُوا لَهُمْ شَرابٌ مِنْ حَمِيمٍ) آنان كه كفر ورزيدند آبى جوشان براى آنها است كه در حرارت بحد اعلا رسيده است.

(وَ عَذابٌ أَلِيمٌ بِما كانُوا يَكْفُرُونَ) و عذابى دردناك بكيفر كفرشان.