كار زار با روم و ترك و ديلم پرسش ميشد اين آيه را ميخواند.

(وَ لْيَجِدُوا فِيكُمْ غِلْظَةً) و بايد آنها در شما درشتى ببينند. ابن عباس گفته: «غلظت» در اينجا بمعناى شجاعت است. و مجاهد گفته: يعنى سختى، و حسن گفته: يعنى صبر و پايدارى در جهاد، و معناى آيه اين است كه اينان بايد خلاف نرمش و رقت را كه همان خشونت و سخت‌گيرى است از شما احساس كنند تا جلوگير و مانع آنها گردد.

(وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِينَ) و بدانيد كه خدا كمك كار و ياور آن كسانى است كه از شرك پرهيز ميكنند، و كسى كه خدا ياور او باشد احدى بر او چيره و غالب نگردد.

در اينجا دوباره سخن از منافقان بميان آورده فرمايد:

(وَ إِذا ما أُنْزِلَتْ سُورَةٌ ...) و چون سوره‌اى از قرآن نازل گردد، برخى از اين منافقان از روى انكار ببرخى ديگر گويند:

(أَيُّكُمْ زادَتْهُ هذِهِ إِيماناً) اين سوره بر ايمان كداميك از شماها افزود؟ و برخى گفته‌اند: يعنى منافقان (از روى تمسخر) بمردمان با ايمانى كه دچار ضعف ايمان هستند گويند: اين سوره بر ايمان- يعنى بر يقين و بصيرت- كداميك از شما افزود؟

(فَأَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا فَزادَتْهُمْ إِيماناً) اما مؤمنان با اخلاص گذشته بر ايمانى كه بخدا دارند تصديق بدستورات و فرائض الهى نيز بر آن افزوده گردد، و اين معنايى است كه ابن عباس كرده است، و وجه زيادتى ايمان آنها به اين است كه آنان بدانچه قبلا نازل شده بود ايمان داشتند و آنچه نيز اكنون نازل گشته ايمان آورند (و تصديق كنند)(وَ هُمْ يَسْتَبْشِرُونَ) و آنان خورسند گشته و يكديگر را مژده دهند، و از نزول آن سوره چهره‌هاشان باز شده و خوشحالند.

(وَ أَمَّا الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ ...) و اما آنان كه در دلشان بيمارى است يعنى ترديد و نفاق است. نفاق و كفرى بر نفاق و كفرشان افزون گردد، زيرا اينان همانطور كه در سوره‌هاى قبلى شك و ترديد داشتند در اين سوره نيز شك دارند، و همين معناى افزوده شدن و زيادى است.

و اينكه كفر در اينجا «رجس»- پليدى- ناميده شده از روى مذمت آن و توجه به‌