در پاسخ او گفت: خدا ترا هدايت كند. ابن عباس گفته: حليم بمعناى بزرگ است و در اصل حليم بكسى گويند كه بر آزار مردم شكيبا و از خطا و گناهشان در گذرد.

ارتباط اين چند آيه با آيات سابق:

چون در آيات قبل، سخن از منافقان و منع از دوستى و نماز بر مردگان آنها و توقف بر سر قبرشان براى دعا، بميان آمد بدنبال آن خداى تعالى از دعا كردن براى آنها پس از مرگشان نيز نهى فرمود و چون سخن از نهى پيغمبر 6 و مؤمنان براى دعاى بر مشركان پس از مرگشان بميان آمد خداوند داستان ابراهيم و عذر در آمرزشخواهى او را براى پدرش بيان فرمود. و جمله‌(إِنَّ إِبْراهِيمَ لَأَوَّاهٌ حَلِيمٌ) نيز بدين مناسبت ذكر شده كه چون مردى رئوف و مهربان بود اخلاصش در وقت دعا بيشتر و علاقه و حرصش در نجات دادن نزديكان خود از عذاب زيادتر بود و با اينحال چون از رستگارى پدر مأيوس گشت از وى بيزارى خست‌

.