مغفرت كنند.

(وَ لَوْ كانُوا أُولِي قُرْبى‌) يعنى هر چند اين اشخاص نزديكترين كسان بآنها باشند.

(مِنْ بَعْدِ ما تَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُمْ أَصْحابُ الْجَحِيمِ) يعنى: پس از اينكه معلوم گرديد آنها كافر بوده و سزاوار خلود در آتش ميباشند، و در تفسير حسن چنين آمده: كه مسلمانان به پيغمبر اكرم 6 عرض كردند: آيا براى پدران ما كه در زمان جاهليت مرده‌اند طلب آمرزش نميكنى؟ پس خداى سبحان اين آيه را نازل كرد و بيان فرمود كه پيغمبر و هيچ مؤمنى سزاوار نيست كه براى كافرى دعا و طلب مغفرت نمايند.

و اينكه خداى سبحان در آيه فرمود(ما كانَ لِلنَّبِيِّ ...) اين تعبير بليغ‌تر و رساتر از اين بود كه بفرمايد «لا ينبغى للنبى ...» زيرا از اين تعبير چنين برميآيد كه اين عمل يعنى: طلب آمرزش براى كفار، عمل قبيحى بوده ولى حكمت خدا مانع آن گرديده اما اگر بصورت «لا ينبغى» ميفرمود دلالت نداشت كه از حكمت خدا دور بود بلكه دالّ بر اين بود كه شايسته نيست پيغمبر اين كار را اختيار نمايد و معناى آن اين بود كه خداوند طلب استغفار و آمرزش براى مشركين را در دين و حكم خود قرار نداده است، گرچه مهر و محبت خويشاوندى و علاقه رحم آنان را وادار بآمرزشخواهى براى آنها كند. پس از آنكه آشكار شد براى ايشان كه آنان را عذابى بزرگ است.

سپس خداى سبحان علت استغفار ابراهيم را براى پدرش با اينكه كافر بود بيان ميكند- چه روى سخن آنان كه ميگويند پدر حقيقى او بود و چه بگوئيم جدّ مادرى و يا عمويش بود چنانچه بزرگان ما گفته‌اند-.

(وَ ما كانَ اسْتِغْفارُ إِبْراهِيمَ لِأَبِيهِ إِلَّا عَنْ مَوْعِدَةٍ وَعَدَها إِيَّاهُ) يعنى استغفار ابراهيم براى پدرش نبود جز از روى وعده‌اى كه داده بود و در اينكه چه كسى اين وعده را داده بود اختلاف است كه آيا از طرف ابراهيم بود يا پدرش و برخى گفته‌اند كه پدرش وعده داد كه هر گاه او برايش طلب آمرزش كند ايمان خواهد آورد و ابراهيم روى اين وعده بود كه براى او استغفار كرد.