[سوره التوبة (9): آيات 113 تا 114]

(ما كانَ لِلنَّبِيِّ وَ الَّذِينَ آمَنُوا أَنْ يَسْتَغْفِرُوا لِلْمُشْرِكِينَ وَ لَوْ كانُوا أُولِي قُرْبى‌ مِنْ بَعْدِ ما تَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُمْ أَصْحابُ الْجَحِيمِ (113) وَ ما كانَ اسْتِغْفارُ إِبْراهِيمَ لِأَبِيهِ إِلاَّ عَنْ مَوْعِدَةٍ وَعَدَها إِيَّاهُ فَلَمَّا تَبَيَّنَ لَهُ أَنَّهُ عَدُوٌّ لِلَّهِ تَبَرَّأَ مِنْهُ إِنَّ إِبْراهِيمَ لَأَوَّاهٌ حَلِيمٌ (114))

ترجمه:

پيغمبر و كسانى كه ايمان آورده‌اند نبايد براى مشركان آمرزش بخواهند پس از آنكه براى ايشان واضح شد كه آنها اهل دوزخند (113) ابراهيم هم كه براى پدرش آمرزش خواست تنها بخاطر وعده‌اى بود كه بدو داده بود، و چون براى او آشكار شد كه وى دشمن خدا است از او بيزارى جست و براستى كه ابراهيم بسيار زارى كننده و بردبار بود (114).

شرح لغات:

اوّاه: اصل آن از «تأوّه» بمعناى دردناكى و غمزدگى و حزن است شاعر گويد:

تفسير:

(ما كانَ لِلنَّبِيِّ وَ الَّذِينَ آمَنُوا أَنْ يَسْتَغْفِرُوا لِلْمُشْرِكِينَ) يعنى پيغمبر و مؤمنين براى كسانى كه مشرك بخدا هستند و با خدا معبود ديگرى را نيز پرستش مى‌كنند و هم آنان كه او را يكتا نميدانند و اقرار بخداوندى او ندارند نبايد طلب آمرزش و

[1]- چون بر ميخيزم تا شبانه از نزدش بروم همچون مردى محزون آه و ناله سر ميدهد.