(وَ الْحافِظُونَ لِحُدُودِ اللَّهِ) ابن عباس گويد: يعنى آنان كه باطاعت خداوند قيام كنند و آنهايى كه فرائض خدا و اوامر او را انجام داده و از نواهى او اجتناب مى‌كنند. زيرا حدود خداوند دستورات و نواهى او است.

(وَ بَشِّرِ الْمُؤْمِنِينَ) اين دستورى است به پيغمبر 6 كه تصديق كنندگان خداوند و معترفان نبوت خود را به ثواب جزيل و منزلت بزرگ و مخصوص مژده دهد، در صورتى كه تمام اين اوصاف در آنان جمع باشد و بزرگان ما روايت كرده‌اند كه اين صفات مختص به ائمه معصومين ميباشد. زيرا اين اوصاف بطور كامل در شخص ديگرى جز آنها جمع نشود.

زهرى حضرت على بن الحسين (ع) را در راه حج ديدار كرد و بآن حضرت عرضكرد:

جهاد و سختى آن را واگذاردى و رو بحج آوردى، با اينكه خداى سبحان فرمايد:

(إِنَّ اللَّهَ اشْتَرى‌ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ ....) تا آخر؟ حضرت در پاسخش فرمود: آيه دنبالش را نيز بخوان كه فرمايد:(التَّائِبُونَ الْعابِدُونَ ...) تا آخر پس فرمود: هر گاه مردمانى را كه داراى اين صفات باشند ديدار كنيم در آن وقت فضيلت جهاد بهمراه آنان از حج بيشتر خواهد بود (و بهمراه آنها بجنگ ميرويم)

.