[سوره التوبة (9): آيات 91 تا 93]

(لَيْسَ عَلَى الضُّعَفاءِ وَ لا عَلَى الْمَرْضى‌ وَ لا عَلَى الَّذِينَ لا يَجِدُونَ ما يُنْفِقُونَ حَرَجٌ إِذا نَصَحُوا لِلَّهِ وَ رَسُولِهِ ما عَلَى الْمُحْسِنِينَ مِنْ سَبِيلٍ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ (91) وَ لا عَلَى الَّذِينَ إِذا ما أَتَوْكَ لِتَحْمِلَهُمْ قُلْتَ لا أَجِدُ ما أَحْمِلُكُمْ عَلَيْهِ تَوَلَّوْا وَ أَعْيُنُهُمْ تَفِيضُ مِنَ الدَّمْعِ حَزَناً أَلاَّ يَجِدُوا ما يُنْفِقُونَ (92) إِنَّمَا السَّبِيلُ عَلَى الَّذِينَ يَسْتَأْذِنُونَكَ وَ هُمْ أَغْنِياءُ رَضُوا بِأَنْ يَكُونُوا مَعَ الْخَوالِفِ وَ طَبَعَ اللَّهُ عَلى‌ قُلُوبِهِمْ فَهُمْ لا يَعْلَمُونَ (93))

ترجمه:

بر ناتوان و نه بر بيماران و نه بر آنان كه براى هزينه (سفر) چيزى ندارند در صورتى كه براى خدا و رسول او خير خواهى كنند باكى (از تخلف در جهاد) نيست (چون) كه راهى (براى تعرض) بر ضد نيكوكاران نيست و خدا آمرزنده و مهربان است (91) و نه بر آن دسته (از مؤمنانى) كه چون بنزد تو آمدند تا (بر مركبى) سوارشان كنى (در جواب) گفتى: چيزى كه شما را بر آن سوار كنم ندارم و آنها (نيز بدنبال اين جواب) با چشم گريان باز گشتند و محزون و غمگينند كه چرا چيزى براى خرج كردن (و هزينه سفر) ندارند (92) راه (تعرض و عقاب) بر آن كسانى است كه با اينكه توانگرند از تو رخصت (ماندن) ميخواهند، اينان راضى هستند كه جزء بازماندگان (همچون زنان و كودكان) باشند و خدا بر دلهاشان مهر نهاده‌