(وَ إِنْ لَمْ يُعْطَوْا مِنْها إِذا هُمْ يَسْخَطُونَ) و اگر ندهى خشم كرده و عيبجويى كنند. امام صادق 7 فرمود: بيش از دو ثلث مردم اهل اين آيه هستند.

(وَ لَوْ أَنَّهُمْ رَضُوا ما آتاهُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ) يعنى اگر اين منافقانى كه صدقات از تو طلب كرده و عيبجوئيت كنند به همان كه خدا و پيغمبرش بدانها داده راضى بودند.

(وَ قالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ) و با آن حال ميگفتند: خدا ما را كفايت كرده يا كافى است.

(سَيُؤْتِينَا اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَ رَسُولُهُ) يعنى خدا از فضل و انعام خويش بما عطا فرموده و پيغمبرش نيز هم چنين بما داده است. و دنبالش نيز ميگفتند:

(إِنَّا إِلَى اللَّهِ راغِبُونَ) (ما روى شوق را بدرگاه خدا مى‌بريم) تا از فضل خويش بر ما گشايش دهد و ما را از مالهاى مردم بى‌نياز سازد. و برخى گفته‌اند: يعنى بدو شوقمنديم درباره آن پاداشى كه بما ميدهد و عذابى را كه از ما دور مى‌سازد.

و جواب «لو» (در( وَ لَوْ أَنَّهُمْ‌) محذوف است، و تقدير آن چنين است: «و لو انهم- رضوا ... لكان خيرا لهم» (اگر بدانچه گفته شد راضى ميشدند براى آنها بهتر بود) و حذف جواب «لو» در امثال اين موارد بليغتر ميباشد بشرحى كه پيش از اين گذشت‌

.