[سوره التوبة (9): آيات 56 تا 59]

(وَ يَحْلِفُونَ بِاللَّهِ إِنَّهُمْ لَمِنْكُمْ وَ ما هُمْ مِنْكُمْ وَ لكِنَّهُمْ قَوْمٌ يَفْرَقُونَ (56) لَوْ يَجِدُونَ مَلْجَأً أَوْ مَغاراتٍ أَوْ مُدَّخَلاً لَوَلَّوْا إِلَيْهِ وَ هُمْ يَجْمَحُونَ (57) وَ مِنْهُمْ مَنْ يَلْمِزُكَ فِي الصَّدَقاتِ فَإِنْ أُعْطُوا مِنْها رَضُوا وَ إِنْ لَمْ يُعْطَوْا مِنْها إِذا هُمْ يَسْخَطُونَ (58) وَ لَوْ أَنَّهُمْ رَضُوا ما آتاهُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ قالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ سَيُؤْتِينَا اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَ رَسُولُهُ إِنَّا إِلَى اللَّهِ راغِبُونَ (59))

ترجمه:

اينان بخدا سوگند ميخورند كه از شما هستند ولى آنها از شما نيستند بلكه مردمى هستند كه (از كشته شدن و اسارت) ميترسند (56) اگر پناهگاه يا نهانگاهها يا گريزگاهى مييافتند شتابان بسوى آن رو ميكردند (57).

و برخى از آنها در تقسيم صدقات بر تو خرده ميگيرند اگر از آن بدانها داده شود راضى شوند و اگر از آن بدانها داده نشود در آن وقت خشمگين شوند (58) (چقدر براى آنها بهتر بود) اگر بدانچه خدا و پيغمبرش به آنها داده بود راضى ميشدند و ميگفتند:

خدا ما را بس است و خدا از فضل خويش بما عطا خواهد كرد و پيغمبر او نيز (بما خواهد داد) كه ما بسوى خدا مشتاقيم (59).