اختلاف است:

برخى گفته‌اند: ابتداى آن روز عيد قربان، و انتهاى آن دهم ماه ربيع الثانى بود، و اين قولى است كه مجاهد و محمد بن كعب قرظى گفته‌اند، و از امام صادق 7 نيز روايت شده است.

و ديگرى گفته: از اول ماه شوال تا آخر ماه محرم بوده زيرا اين آيات در ماه شوال نازل گشته. و اين قولى است كه ابن عباس و زهرى گفته‌اند.

فراء گويد: مدت آنها تا آخر ماه محرم بود زيرا در ميان آنها كسانى بودند كه مدتشان پنجاه روز بود و آنها كسانى بودند كه پيمانى از رسول خدا- 6- نداشتند، و خداوند بدينوسيله براى آنها (تا آخر محرم) مهلت قرار داد.

و برخى گفته‌اند: هر يك از آنها كه بيش از چهار ماه با رسول خدا- 6- پيمان داشتند پيمان آنها محدود بچهار ماه شد، و هر كدام كمتر از آن مدت پيمان داشتند پيمان آنها تا چهار ماه بالا رفت. و اين قول را حسن و ابن اسحاق اختيار كرده‌اند.

و برخى گفته‌اند: ابتداى چهار ماه روز بيستم ذى قعده- كه روز قربانى آن سال بود- و آخر آن بيستم ماه ربيع الاول بود، زيرا حج در آن وقت در ماه ذى قعده انجام ميشد، و سال بعد كه حجة الوداع در آن سال بود در ماه ذى حجة انجام شد، و سبب آن «نسى‌ء» بود كه در زمان جاهليت انجام ميدادند بشرحى كه پس از اين- انشاء اللَّه- خواهد آمد. و اين قولى است كه جبائى گفته است.

و اما داستان ابلاغ سوره برائة

مفسران و ناقلان اخبار همه گفته‌اند- و در اين گفته اجماع دارند- كه چون سوره برائة نازل گشت رسول خدا- 6- آن را به ابى بكر داد (تا برود و بر مشركان قرائت كند) ولى دوباره از ابو بكر گرفت و آن را بعلى بن ابى طالب 7 سپرد، ولى در كيفيت اين داستان و شرح و تفصيل آن اختلاف دارند.