بيان آيه 156

مقصود

اين آيه نيز دنباله دعاى موسى است. ميفرمايد:

(وَ اكْتُبْ لَنا فِي هذِهِ الدُّنْيا حَسَنَةً): از خداوند سؤال كرد كه در دنيا به ايشان نيكى يعنى نعمت، ببخشد، علت اينكه نعمت، حسنه ناميده شده، با اينكه حسنه، بمعناى طاعت خداست، اين است كه:

1- نعمت مورد قبول نفس است، همانطورى كه طاعت مورد قبول عقل است.

2- نعمت نتيجه اطاعت خداست. در اينجا از خدا درخواست مى‌كند كه براى او حسنه را بنويسد، زيرا چيزى كه نوشته شود، دوام بيشترى دارد.

(وَ فِي الْآخِرَةِ): مقصود اين است كه در آخرت نيز براى ما نيكى قرار ده.

چنان كه مى‌فرمايد:(رَبَّنا آتِنا فِي الدُّنْيا حَسَنَةً وَ فِي الْآخِرَةِ حَسَنَةً) (بقره 201:

پروردگارا در دنيا و آخرت براى ما نيكى قرار ده).

برخى گفته‌اند: حسنه در دنيا ستايش نيكو و در آخرت، مقام عالى است.

برخى گفته‌اند: حسنه، در دنيا توفيق كار نيك و در آخرت، آمرزش و بهشت است.

(إِنَّا هُدْنا إِلَيْكَ‌): زيرا ما بوسيله توبه، بسوى تو بازگشته‌ايم.

(قالَ عَذابِي أُصِيبُ بِهِ مَنْ أَشاءُ): خداوند در پاسخ موسى فرمود: هر يك از معصيت كاران را كه بخواهم، گرفتار عذاب خواهم كرد، چه ممكنست بعضى از گنه كاران، مشمول عفو خداوند قرار گيرند.

(وَ رَحْمَتِي وَسِعَتْ كُلَّ شَيْ‌ءٍ): حسن و قتاده گويند: رحمت خداوند در اين جهان شامل حال نيك و بد مى‌شود و در روز قيامت، تنها شامل حال مردم متقى ميشود.