منظور تسليم آنها بقتل است،( وَ كَذلِكَ نَجْزِي الْمُفْتَرِينَ‌): آنان كه دروغ بگويند و بدنبال گمان‌ها و انديشه‌هاى باطل خود بروند، با تهديد و عذاب و خشم كيفر مى‌دهيم. علت اينكه آنان را مفترين ناميده، اين است كه به پرستش گوساله پرداختند و گفتند: خدا همين است.

بدنبال آن مى‌فرمايد:

(وَ الَّذِينَ عَمِلُوا السَّيِّئاتِ ثُمَّ تابُوا مِنْ بَعْدِها وَ آمَنُوا إِنَّ رَبَّكَ مِنْ بَعْدِها لَغَفُورٌ رَحِيمٌ‌): آنان كه تن به شرك و گناه دادند، سپس براه ايمان بازگشتند و بقولى آنان كه مشرك شدند و گناه كردند. آن گاه ايمان آوردند كه خداوند توبه پذير است، بدانند كه خداوند پس از توبه پس از ارتكاب گناه، آمرزگار گناهان و رحيم است.

(وَ لَمَّا سَكَتَ عَنْ مُوسَى الْغَضَبُ أَخَذَ الْأَلْواحَ‌): همين كه شعله خشم موسى فرو نشست، لوحه‌هايى كه در آن تورات نگاشته شده بود، بر گرفت. برخى گفته‌اند:

تنها شعله خشم فرو نشست، اما اصل خشم از بين نرفت، زيرا آنها توبه واقعى نكرده بودند. برخى هم گفته‌اند: از آنجا كه توبه آنها واقعى بود، خشم موسى بكلى زايل شد.

(وَ فِي نُسْخَتِها هُدىً وَ رَحْمَةٌ لِلَّذِينَ هُمْ لِرَبِّهِمْ يَرْهَبُونَ‌): جبائى و ابو مسلم گويند: يعنى مطالبى كه در لوحه‌ها نوشته شده بود، هدايت و رحمت براى جهانيان بود. برخى گويند: يعنى مطالبى كه در لوحه‌ها نسخه بردارى شد، مردم را به امور دينى هدايت مى‌كرد و براى كسانى كه بر اثر خوف از خدا، معصيت نمى‌كنند و بدستورات آن عمل مى‌كنند، رحمت است.

دلالت آيه:

از اين آيه بر مى‌آيد كه مى‌توان تورات را بواسطه خشم بر زمين افكند، سپس آن را برداشت. البته بشرطى كه انداختن آن از روى اعراض و بى‌اعتنايى نباشد.