بيان آيه 152 تا 154

لغت:

نول: فرا رسيدن.

سكوت: سكون و آرامش. سكوت خشم، معناى مجازى است. در عين حال هم متضمن معناى خاموش شدن شعله غضب است و هم به معناى خموشى از تكلم.

اعراب:

لربهم: اين كلمه بايد بيش از فعل بيايد، زيرا هر گاه مفعول بر فعل مقدم شود، عمل فعل در آن ضعيف مى‌شود و بمنزله فعل غير متعدى است. برخى گويند:

هر گاه لام بمعناى «من اجل» باشد، مى‌تواند پيش از فعل آيد و مى‌تواند بعد از فعل بيايد. مثل «ردف لكم».

مقصود:

اكنون خداوند به تهديد ايشان پرداخته، مى‌فرمايد:

(إِنَّ الَّذِينَ اتَّخَذُوا الْعِجْلَ سَيَنالُهُمْ غَضَبٌ مِنْ رَبِّهِمْ‌): آنان كه گوساله را به خدايى گرفتند و پرستش كردند، بزودى گرفتار كيفر خداوند خواهند شد. در اينجا بجاى وعده آتش، غضب را بكار برد، زيرا براى بازداشتن از كار زشت مؤثر تر است.

(وَ ذِلَّةٌ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا): اينان در زندگى اين جهان نيز دچار خوارى و پستى خواهند شد.

زجاج گويد: خوارى آنها در اين جهان اين است كه فرمان يافتند كه يكديگر را بكشند.

برخى گويند: منظور گرفتن جزيه است.

لكن كسانى كه گوساله پرستى كردند، مامور نشدند كه جزيه بدهند. پس‌