مقصود از تكبر، اين است كه خود را از مردم بالاتر بدانند و آنها را از پيروى انبيا منع كنند. اينكه مى‌گويد:(بِغَيْرِ الْحَقِّ) منظور تاكيد است. يعنى تكبر، تنها، از راه ناحق ممكن است.

(وَ إِنْ يَرَوْا كُلَّ آيَةٍ لا يُؤْمِنُوا بِها): هر دليلى كه بر يگانگى خدا و نبوت انبيا به آنها نشان داده شود، ايمان نمى‌آورند. اين جمله، بيان اين است كه خداوند از حال آنها آگاه است و آنها را از آيات خود منع كرده است.

(وَ إِنْ يَرَوْا سَبِيلَ الرُّشْدِ لا يَتَّخِذُوهُ سَبِيلًا): اگر راه حق را ببينند، آن را براى خود انتخاب نمى‌كنند.

(وَ إِنْ يَرَوْا سَبِيلَ الغَيِّ يَتَّخِذُوهُ سَبِيلًا): و اگر راه باطل را ببينند، آن را براى خود انتخاب مى‌كنند. برخى گويند: رشد، ايمان و غى، كفر است. برخى گويند: رشد، هر كار پسنديده و غى، هر كار زشتى است.

(ذلِكَ بِأَنَّهُمْ كَذَّبُوا بِآياتِنا): علت اينكه آنها را از آيات خود منع كرده‌ايم، يا علت اينكه آنها براه باطل تمايل دارند، اين است كه آنها آيات و معجزات ما را تكذيب كرده‌اند.

(وَ كانُوا عَنْها غافِلِينَ‌): و در باره آنها نمى‌انديشند. مقصود اين نيست كه واقعاً غافلند، بلكه مقصود اين است كه مثل آدم غافل هستند.

مثل:(صُمٌّ بُكْمٌ عُمْيٌ) كه مقصود اين نيست كه واقعاً كر و لال و كورند، بلكه يعنى مثل آدم كر و لال و كورند.

(وَ الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا وَ لِقاءِ الْآخِرَةِ حَبِطَتْ أَعْمالُهُمْ‌): كسانى كه آيات و قيامت و بعث و نشور را تكذيب كردند، اعمالى كه كردند، دچار آنت زدگى شد و بحال آنها سودى نبخشيد، زيرا آن طورى كه از آنها خواسته شده بود انجام ندادند.

(هَلْ يُجْزَوْنَ إِلَّا ما كانُوا يَعْمَلُونَ‌): اين جمله بصورت استفهام است، ولى مقصود انكار و توبيخ است. يعنى، هر چه كرده‌اند، پاداش همان را مى‌بينند. پاداش‌