بيان آيه 68- 69

قرائت:

ابو جعفر «ان تكون له اسارى» و كوفيان‌[1] «ان تكون له اسرى» و ديگران «ان يكون له اسرى» خوانده‌اند. قرائت تاء براى خاطر اين است كه لفظ جمع مؤنث و قرائت ياء براى خاطر اين است كه افراد مذكر هستند و ميان فعل و فاعل فاصله شده است. كلمه «اسرى» جمع «اسير» و بهتر است از «اسارى» ازهرى گويد «اسارى» جمع «اسرى» است.

لغت:

اسر: اسير كردن و بستن. اسير را با پوست مى‌بستند.

اثخان: سختگيرى كردن از راه كشتن بسيار و كسب قدرت.

عرض: مال دنيا.

اعراب:

فكلوا: اين فاء براى جزاء است. يعنى غذا را بر شما حلال كردم، پس بخوريد ...

(حَلالًا طَيِّباً): منصوبست بنا بر حال‌

مقصود:

(ما كانَ لِنَبِيٍّ أَنْ يَكُونَ لَهُ أَسْرى‌ حَتَّى يُثْخِنَ فِي الْأَرْضِ‌): خداوند بهيچ پيامبرى اجازه نداده است كه افراد دشمن را به اسيرى بگيرد و آنها را گروگان قرار دهد و از آنها پولى دريافت كند يا بر آنها منت گذارد و آزادشان كند، تا اينكه در قتل مشركين مبالغه كند و آنها را نابود سازد و اسباب عبرت ديگران را فراهم گرداند و

[1]- غير از عاصم كه بياء قرائت نموده، مسترحمى