1- ابن عباس و مجاهد گويند: منظور بنى هاشم است كه از فرزندان عبد المطلب است. نظر اصحاب ما نيز همين است.

2- برخى گويند: اولاد هاشم بن عبد مناف و اولاد مطلب بن عبد مناف است، شافعى همين است. از پيامبر اسلام نيز روايت شده است.

اصحاب ما مى‌گويند: خمس در فايده‌اى كه از كسب و تجارت برده ميشود و در گنج و معدن و غواصى و ... واجب است. ممكن است دليل اين قول را خود آيه بدانيم، زيرا در لغت، بهمه اينها غنيمت گفته مى‌شود.

(فَأَنَّ لِلَّهِ خُمُسَهُ‌): گويند: تقسيم خمس را با نام خداوند آغاز كرده است و اين بمنظور تيمن و تبرك است و الا همه چيز بخداوند تعلق دارد. مقصود اين است كه عمل بمنظور تقرب بخداوند انجام گيرد.

(وَ لِلرَّسُولِ‌): گويند: يكى از پنج سهم خمس براى پيامبر بود تا صرف زندگى خود و ما زاد آن را صرف سلاح و لشكر و .. بكند.

(وَ لِذِي الْقُرْبى‌): برخى گفته‌اند: اين دو سهم (سهم رسول و سهم ذوى القربى) با وفات پيامبر ساقط شده است. شافعى گويد: سهم پيامبر صرف سپاه و سلاح و سهم ذوى القربى صرف بنى هاشم و بنى المطلب مى‌شود. اين استحقاق، از راه اسم و نسب است و غنى و فقير، در آن شركت دارند. از حسن و قتاده نقل شده است كه:

سهم خدا و سهم رسول و سهم ذوى القربى به امامى كه جانشين پيامبر است، داده مى‌شود تا بمصرف خويشتن و عائله خود و مصالح مسلمين برساند. اين قول با مذهب ما مطابق است.( وَ الْيَتامى‌ وَ الْمَساكِينِ وَ ابْنِ السَّبِيلِ‌): گويند: اين سه سهم مال همه مردم است و بايد باندازه‌اى كه احتياج دارند، ميان ايشان تقسيم شود. گفتيم: از نظر ما اين سه سهم هم مخصوص يتيمان و مستمندان و ابن السبيل بنى هاشم است.

(إِنْ كُنْتُمْ آمَنْتُمْ بِاللَّهِ وَ ما أَنْزَلْنا عَلى‌ عَبْدِنا يَوْمَ الْفُرْقانِ يَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعانِ:) برخى اين جمله را مربوط به آيه پيش‌(فَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ مَوْلاكُمْ ...) دانسته‌اند