براى بيان عجز بتهاست. مثل:(هاتُوا بُرْهانَكُمْ) (انبياء 24) يعنى از آوردن برهان عاجزيد.

(إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ‌): ابن عباس گويد: يعنى اگر راست مى‌گوييد آنها را بپرستيد و از آنها پاداش بگيريد.

(أَ لَهُمْ أَرْجُلٌ يَمْشُونَ بِها أَمْ لَهُمْ أَيْدٍ يَبْطِشُونَ بِها أَمْ لَهُمْ أَعْيُنٌ يُبْصِرُونَ بِها أَمْ لَهُمْ آذانٌ يَسْمَعُونَ بِها): آيا اين بتها داراى دست و پا هستند تا در راه مصالح شما حركت كنند يا براى شما كارى انجام دهند؟ آيا اينها داراى گوش و چشم هستند كه بشنوند و ببينند؟! شما كه داراى اين قوا هستيد از آنها بهتريد. پس چرا در برابر موجودى پست‌تر از خود كرنش مى‌كنيد؟! سپس بمنظور تقبيح بيشتر اعمال آنها مى‌فرمايد:

(قُلِ ادْعُوا شُرَكاءَكُمْ ثُمَّ كِيدُونِ فَلا تُنْظِرُونِ‌): به آنها بگو: اين بتها را كه گمان مى‌كنيد خدا هستند و آنها را در مال خود شريك مى‌سازيد و از چار پايان و غير چارپايان سهمى هم به آنها مى‌دهيد و آنها را مى‌پرستيد، بخوانيد. آن گاه همگى با من نيرنگ كنيد و مرا مهلت ندهيد.

منظور اين است كه شما و بتهاى شما نمى‌توانيد بمن صدمه وارد كنيد، زيرا معبود من مرا يارى مى‌كند و شر نيرنگ بازان را از من دور مى‌سازد، اما معبود شما قادر بر يارى شما نيست. اكنون اين گوى و اين ميدان!