برمى‌آيد كه خدا را بايد بنامهايى خواند كه خودش خوانده است.

(سَيُجْزَوْنَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ‌): بزودى جزاى كردار آنها در آخرت داده مى‌شود.

برخى گفته‌اند: يعنى هم در دنيا و هم در آخرت.

(وَ مِمَّنْ خَلَقْنا أُمَّةٌ يَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَ بِهِ يَعْدِلُونَ‌): در اينجا خداوند خبر مى‌دهد كه در ميان انسانهايى كه آفريده است، كسانى هستند كه مردم را بتوحيد و دين حق دعوت و ارشاد و به حق حكم مى‌كنند.

ابن جريج از پيامبر گرامى روايت كرده است كه: اين آيه براى امت من است كه به حق داد و ستد مى‌كنند. نظير اين امتياز به قوم يهود نيز داده شده است:

(وَ مِنْ قَوْمِ مُوسى‌ أُمَّةٌ يَهْدُونَ ...) (اعراف 159) ربيع بن انس گويد: پيامبر خدا اين آيه را خواند و فرمود: گروهى از امت من بر حق پايدار مى‌مانند تا عيسى نازل شود.

عياشى از امير المؤمنين (ع) روايت كرده است كه: بخدا، اين امت، به هفتاد و سه فرقه تقسيم مى‌شوند. همه اين فرقه‌ها در آتش هستند، جز يكى.(وَ مِمَّنْ خَلَقْنا أُمَّةٌ ...) تنها اين فرقه- كه بحق هدايت و بحق حكم مى‌كنند- اهل نجات هستند.

از امام صادق (ع) و امام باقر (ع) نقل شده است كه فرمودند: مائيم آن امت‌

نظم آيات‌

در وجه اتصال اين آيه به سابق، دو وجه گفته‌اند:

1- در آيه پيش، حال مردمى بيان كرد كه از حق غفلت مى‌كنند و در اين آيه، حال آنهايى كه دعوت بدين حق و حكم بعدل مى‌كنند.

2- اين آيه، متصل است به‌(ذَرَأْنا ...) يعنى مردمى آفريده‌ايم كه صفتشان آن است و مردمى آفريده‌ايم كه صفتشان اين‌