اكرم و اوصيائش امكان نداشت حتّى در زمان وحى و لذا سنّت نبوى، شارح و متمّم كتاب و بيان كننده واجب و مستحبّ قرآن مى‌باشد و در عصر رسول اكرم آن احاديث جمع آورى و منظّم شد.

ولى بعد از رسول اكرم دسته از يهود چون عبد اللَّه بن سلام و كعب الاحبار- و وهب بن منبه و امثال آنان و نيز مشركانى از عرب كه علوم خود را از يهود مى‌گرفتند اسلام آوردند اينان آيات مربوط به داستانها و مواعظ را كه گفتيم نياز به مراجعه به احاديث نبوى نداشت و با معلومات قبلى خود توجيه و تفسير ميكردند و قصّه‌هاى مجمل قرآن را با آنچه از توراة ميدانستند مى‌آميختند و تفصيل ميدادند و بيشتر مردم هم به آنان احترام ميكردند و مطالبشان را مى‌پذيرفتند روى اين جهت روايات اسرائيلى در كتب تفاسير راه يافت و با احاديث نبوى و ائمه اطهار آميخته شد و خود مشكلى بوجود آورد.

و بيشتر توجّه دانشمندان و محقّقان هم به آيات احكام و واجبات بود و به قسمتهاى ديگر نوعاً اعتنا نداشتند و اگر افراد نادرى هم به اين صدد مى‌افتادند كه اين حقائق را روشن كنند آن اندازه توانايى و نيرو نداشتند كه در مبارزه با اين نوع افكار اسرائيلى كه در ذهن بيشتر مردم جا گرفته بود پيروز گردند.

از آنچه گفته شد اين نتيجه بدست آمد كه ما در فهم آيات قرآن و پى بردن به مبانى و حقايق آن به تفسير نيازمنديم.

اختلاف سليقه مفسّران‌

نه هر كس كه قلم بدست گرفت ميتواند از عمل تفسير بر آيد مفسّر بايد اطّلاعات كامل عربى و قرآنى داشته باشد عالم معروف زمخشرى ميگويد: علماء و دانشمندان شرايطى براى تفسير و مفسّر بيان كرده‌اند كه هر كس آنها را نداشته باشد صلاحيّت تفسير ندارد آنان ميگويند مفسّر بايد در 15 علم بطور كامل وارد باشد از اينقرار:

1- لغت 2- نحو 3- صرف 4- اشتقاق 5- معانى 6- بيان 7- بديع 8- قرائت 9- اصول دين 10- اصول فقه 11- اسباب نزول و