مراد و مقصود از همه آيات يك دسته باشد كه اوصاف آنان عطف بر هم بيان شده است.

(وَ الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِما أُنْزِلَ إِلَيْكَ وَ ما أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِكَ‌)- دو صفت ديگر از متقين كه در اين آيه بيان شده است.

1- ايمان بقرآن‌( (بِما أُنْزِلَ إِلَيْكَ)).

2- ايمان به كتب آسمانى قبلى‌( (ما أُنْزِلَ مِنْ قَبْلِكَ)).

(وَ بِالْآخِرَةِ هُمْ يُوقِنُونَ‌)- آخرين صفت متقين، يقين آنان بجهان ديگر است و علت آنكه آن جهان را «آخرت» ناميدند اينست كه پس از دنيا و متأخر از آن است همانطور كه اين جهان را بعلت نزديك و دست‌رس بودنش «دنيا» (نزديك) گفته‌اند بعضى گفته‌اند كلمه دنيا از ماده دنائت و پستى گرفته شده است و چون عالم ماده پست و بى ارزش است بدان «دنيا» گفته‌اند.

يقين- يقين علم و دانستن مسائل مشكل و مبهم است كه پس از استدلال و نظر، توأم با سكون و آرامش خاصى براى شخص حاصل ميشود لذا هر علمى يقين نيست ولى هر يقينى علم است و چون همه چيز براى خداوند روشن هست و هيچ مسئله‌اى براى او غامض و مشكل نيست تا نياز باستدلال و فكر داشته باشد پس باو «موقن» (يقين دار) گفته نميشود.

اگر چه ايمان بغيب شامل يقين بآخرت نيز ميشد ولى چون مسئله معاد و بودن جهان ديگر بخصوص مورد انكار بت پرستان بود و مى‌گفتند: زندگى جز اين جهانى كه ما در آن مرده‌[1] و زنده ميشويم نيست لذا آن را مستقلًّا بيان كرد( [أُولئِكَ عَلى‌ هُدىً مِنْ رَبِّهِمْ‌]).

پرهيزكاران و متقين با اين صفات خود، از هدايت الهى بهره‌مند شده‌اند.

هدايت يافتن آنان مانند هر خير و نيك ديگر از طرف خدا است‌(مِنْ رَبِّهِمْ) و اينانند كه بمقصد و مقصود خود نائل و در بهشت جاودان و هميشگى جا دارند.

(وَ أُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ).

[1]« وَ قالُوا ما هِيَ إِلَّا حَياتُنَا الدُّنْيا نَمُوتُ وَ نَحْيا» آيه 24 از سوره جاثيه و« إِنْ هِيَ إِلَّا حَياتُنَا الدُّنْيا نَمُوتُ وَ نَحْيا وَ ما نَحْنُ بِمَبْعُوثِينَ» آيه 37 از سوره مؤمنون.