چطور بخود اجازه ميدهيد كه آنها را بكشيد ولى بخود اجازه نميدهيد كه در دست دشمن اسير باقى بمانند در حالى كه هر دو يك حكم دارد و هر دو حرام است.

(أَ فَتُؤْمِنُونَ بِبَعْضِ الْكِتابِ وَ تَكْفُرُونَ بِبَعْضٍ ...)- آيا ايمان ميآوريد به بخشى از كتاب و كافر ميشويد به بخشى ديگر.

كتابى كه واجبات و فرائض را در آن بيان كردم و حدود و مقرّرات را در آن توضيح دادم و پيمان گرفتم از شما كه بر طبق آن رفتار نمائيد چنين كتابى را دو بخش نموده بخشى از آن را تصديق و مورد عمل قرار داديد و در نتيجه اسيران خود را از دست داديد و بخشى ديگر را تصديق ننموده مورد انكار قرار داديد و از آن رو اقدام بكشتن اهل دين و ملت خود نموده و آنان را از خانه‌هايى مسكونيشان بيرون كرديد، شما ميدانيد كه انكار بخشى از كتاب شكستن پيمان و نقض عهد است.

منظور آيه چيست؟

عكرمه از ابن عباس روايت كرده: قريظه و نضير دو برادر بودند مانند اوس و خزرج و از يكديگر جدا شدند نضير با خزرج متحد شد و قريظه با اوس ائتلاف كرد و در نتيجه هر گاه جنگى پيش ميآمد هر گروهى با هم پيمان خود همكارى ميكرد و پس از خاتمه پيدا كردن جنگ اسيران خود را با دادن فديه آزاد ميكردند زيرا كه دستور تورات چنين بود.

اوس و خزرج هر دو مشرك بودند و بهشت و جهنم و قيامت و كتابى را معتقد نبودند پس خداوند اين جريان يهود را بازگو فرمود.

ابو العاليه ميگويد: بنى اسرائيل هر هنگام كه گروهى از آنان بر گروه ديگر غالب ميشد آنان را از خانه‌هايشان بيرون ميكرد در حالى كه خداوند از ايشان پيمان گرفته بود كه خونريزى نكنند و يكديگر را بقتل نرسانند و آنها را از خانه‌هايشان بيرون نكنند و همين طور پيمان گرفته بود كه هر گاه برخى از آنها بعضى ديگر را اسير كرد با دادن فديه آن را نجات دهند پس آنان دستور فديه را عملى كردند و دستور بيرون نكردن از خانه را نافرمانى نمودند و در حقيقت برخى را ايمان و بعضى را كافر شدند.