(أَمْ تَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ ...)- يا مى‌بنديد بخدا آنچه را نميدانيد.

از روى جهل و نادانى و جرئت و جسارت‌

. [سوره البقرة (2): آيات 81 تا 82]

(بَلى‌ مَنْ كَسَبَ سَيِّئَةً وَ أَحاطَتْ بِهِ خَطِيئَتُهُ فَأُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فِيها خالِدُونَ (81) وَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ أُولئِكَ أَصْحابُ الْجَنَّةِ هُمْ فِيها خالِدُونَ (82))

[ترجمه‌]

آرى هر كس اعمالى زشت اندوخت و كردار بد باو احاطه نمود چنين كس اهل دوزخ و در آتش پيوسته معذب خواهد بود.

و كسانى كه ايمان آوردند و كارهاى نيك و شايسته كردند آنان اهل بهشت و پيوسته در آن متنعم خواهند بود

تفسير

منظور از دو آيه جواب از يهود است كه ميگفتند: آتش بيش از چند روزى بسراغ ما نخواهد آمد.

(بَلى‌ مَنْ كَسَبَ سَيِّئَةً ...)- آرى هر كس كه عمل زشتى اندوخت.

يعنى مطلب آن طور كه يهود مى‌پندارند نيست بلكه هر كس سيّئه‌اى را مرتكب شود.

منظور از «سيئه» چيست‌

از ابن عباس و مجاهد و قتاده و برخى ديگر گفته‌اند: منظور از سيّئه شرك بخداوند است.

حسن ميگويد: منظور گناه بزرگى است كه كيفر آتش را ايجاب كند.

سدى ميگويد: منظور گناهانى است كه خداوند در برابر ارتكاب آنها وعده آتش داده است.

و گفتار اول «ابن عباس و هم مسلكان او» با مذهب اماميه موافق است زيرا كه جز شرك بخداوند كيفر دوام عذاب و پيوستگى آتش را نخواهد داشت.

(وَ أَحاطَتْ بِهِ خَطِيئَتُهُ ...)- كردار بد به او احاطه نمود.

در آن دو احتمال است: