خود معجزه‌اى ديگر از پيامبر عزيز و برهانى است بر مشركين عرب كه زنده شدن پس از مرگ را امرى محال مى‌پنداشتند.

كشف و شناسايى قهرى‌

در اينجا ممكن است اشكالى شود كه مرگ سبب بالا رفتن پرده‌ها و كشف حقيقت و شناسايى قهرى جهان غيب و خدا ميگردد.

پس بنى اسرائيل كه مردند خواه ناخواه حقيقت براى آنان روشن شد در حالى كه بار ديگر به دار دنيا و جهان تكليف بازگشتند و در عالم تكليف شناسايى بايد از راه فكر و استدلال باشد؟

در پاسخ ميگويند: مرگ آنان مانند خواب بود كه فقط روح از بدن جدا ميشود ولى احوال آخرت را مشاهده نكرده شناسايى قهرى بر ايشان دست ندارد.

اشكال ديگر

ممكن است گفته شود كه خود اين زنده شدن آنان پس از مرگ سبب شناسايى قهرى شد؟.

در جواب ميگويند اينكه غير خدا كسى نمى‌تواند مرده را زنده كند خود نوعى استدلال است و معرفت و شناسايى بر پايه آن، معرفتى است كسبى و استدلالى نه قهرى.

و تنها زنده شدن پس از مرگ چون بيدار شدن از خواب و بهوش آمدن پس از بيهوشى است كه سبب علم و شناسايى قهرى نميگردد.

رجعت و بازگشت‌[1]

بعضى باين آيات بر جواز رجعت استدلال كرده‌اند و قول كسانى كه رجعت را مانند هر معجزه‌اى مخصوص پيامبران ميدانند، درست نيست چون معجزات بعقيده ما منحصر به پيامبران نيست و ممكن است بدست ائمه و اولياء نيز انجام شود پس باز گرداندن مردگان كه خود، معجزه‌اى است اختصاص بفرمان انبياء ندارد.

[1] رجعت بمعناى بازگشت است و در اصطلاح عبارت از آن است كه بعضى از مردم قبل از رستاخيز عمومى بار ديگر زنده شوند و مورد اختلاف و بحث قرار گرفته است.