از نعمت‌هايى كه خدا به پدرانشان داده همان است كه آيه كريمه بيان ميكند:

(وَ إِذْ قالَ مُوسى‌ لِقَوْمِهِ يا قَوْمِ اذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ جَعَلَ فِيكُمْ أَنْبِياءَ وَ جَعَلَكُمْ مُلُوكاً وَ آتاكُمْ ما لَمْ يُؤْتِ أَحَداً مِنَ الْعالَمِينَ)[1] (چون موسى بقوم خويش گفت: اى قوم نعمت خدا را بياد آوريد كه ميان شما پيغمبران پديد آورده شما را پادشاهى داد و بشما آنچه را كه به هيچيك از اهل عالم نداد عطا كرد).

ابن انبارى ميگويد: معناى آيه كريمه اين است كه: بياد آوريد نعمتى را كه بشما دادم و آن علم تورات و بيان صفت محمّد بود كه من شما را به پذيرش و تصديق آن، الزام نمودم ولى پس از آن كه آن حضرت برانگيخته شد آنان پيروى نكردند و گويى اين نعمت را فراموش نمودند.

(أَوْفُوا بِعَهْدِي أُوفِ بِعَهْدِكُمْ)-

در اينكه عهد خدا كه آنان بايد وفا ميكردند چيست؟ وجوهى بيان شده است:

1- پيروى از محمد

ابن عباس ميگويد: اين، عهد همان است كه در تورات نوشته شده بود كه خدا پيامبرى خواهد فرستاد بنام «محمّد» و هر كسى از او پيروى كند باو دو اجر داده ميشود.

1- اجر پيروى از موسى و اعتقاد به تورات 2- اجر پيروى از محمّد و ايمان بقرآن و كسى كه باو كافر شود و ايمان نياورد و زر و بالش زياد و كيفرش آتش است، بنا بر اين معناى آيه چنين ميشود: به سفارش من در باره محمّد عمل كنيد و من نيز بعهد خود عمل كرده شما را وارد بهشت خواهم نمود. علت اينكه به اين حكم از تورات «عهد» گفته شده اين است كه آنان در كتاب خود دانسته بودند و يا از باب تأكيد و اهميّت مطلب، آن را چون عهد، كه قسم است قرار داد همانطور كه در آيه كريمه ميفرمايد:

(وَ إِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثاقَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتابَ لَتُبَيِّنُنَّهُ لِلنَّاسِ وَ لا تَكْتُمُونَهُ)[2] (چون خدا پيمان گرفت از آنان كه كتاب به آنها داده شد كه حقائق كتاب آسمانى را براى مردم بيان‌

[1] آيه 20 از سوره مائده( 5)

[2] آيه 187 از سوره آل عمران( 3)