تصديق كردند از كجا صحّت و درستى و مطابقت آنها را فهميدند، آنها كه قبلًا آشنايى با اين كلمات نداشتند و سياق كلام بر اين دلالت دارد كه وقتى اسم‌ها را شنيدند درستى آنها را فهميدند و إلّا اين آيه كريمه‌(أَ لَمْ أَقُلْ لَكُمْ إِنِّي أَعْلَمُ غَيْبَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ) معنايى نداشت و نيز اگر درستى آنها را نفهميده بودند بر اعجاز و نبوّت حضرت آدم دلالت نميكرد؟ در پاسخ وجوهى بيان شده است:

1- چه مانعى دارد كه خداوند علمى ضرورى به آنان داده باشد كه صحّت و مطابق بودن اين اسم‌ها بفهمند خواه اين علم از راه و طريق و واسطه‌اى معين باشد و يا ابتداءً و بدون وسيله بهر حال آنان با اين علم، درستى اسم‌ها را فهميده و از درستى آنها استدلال به نبوت آدم نمودند.

2- ممكن است هر دسته از ملائكه بيك لغت و زبان آشنا و آگاه بوده‌اند و خداوند كه مى‌خواست برترى آدم را بر ملائكه ثابت كند او را بهمه اسم‌ها و بهر لغت و زبانى آگاه كرد و وقتى به ملائكه آن اسم‌ها را گفت هر دسته درستى آنها را بزبان خود دانستند و وقتى دسته‌هاى ديگر نيز مطابقت و درستى گفته آدم را با زبانهاى خود بيان كردند براى همه آنها فرق عادت و احاطه بهمه زبانها كه آدم داشت روشن شد و در نتيجه به نبوت آدم پى بردند.

البته اين دو جواب بر اين اساس است كه ملائكه قبلًا نبوّت آدم را نفهميده بودند و از راه خبر دادن به اسم‌ها فهميدند و اما اگر فرض كنيم كه قبلًا پيامبرى آدم را ميدانستند ديگر احتياج به اين دو وجه نخواهد بود. زيرا با توجه و علم به اينكه آدم پيامبر خداست درستى گفته او بر ايشان قطعى و ثابت خواهد بود

. [سوره البقرة (2): آيه 34]

(وَ إِذْ قُلْنا لِلْمَلائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلاَّ إِبْلِيسَ أَبى‌ وَ اسْتَكْبَرَ وَ كانَ مِنَ الْكافِرِينَ (34))

[ترجمه‌]

هنگامى كه گفتيم بملائكه كه بآدم سجده كنيد همه سجده كردند جز ابليس كه سرپيچى و تكبر كرد و از كافران شد (34)

شرح لغات‌

سجود- در لغت خضوع و اظهار ذلّت است و در اصطلاح اسلام، قرار دادن‌