امكان رجعت-رجعت
امنيت-حكومت جهانى
انتظار فرج

اميد به گشايش عمومى

انتظار، در لغت به معناى چشم داشتن، چشمداشت و چشم‌به‌راه بودن [1]است. اين واژه كه از ريشۀ(نظر) گرفته شده در معنا مشابه اصل خود است و آن عبارت است از تأمل يك چيز و چشم داشتن به آن. اين‌كه گفته مى‌شود: "نظرته"، يعنى"انتظرته"، مثل اين است كه به زمانى مى‌نگرد كه شىء مورد انتظارش در آن زمان مى‌آيد.

انتظار در اصطلاح «مهدويّت» ، به معناى چشم‌به‌راه بودن ظهور واپسين ذخيرۀ الهى و آماده شدن براى يارى او در برپايى حكومت عدل و قسط در سراسر گيتى است. برخى بزرگان، با بهره‌مندى از سخنان پيشوايان معصوم عليهم السّلام انتظار را اين گونه معنا كرده‌اند:

كيفيتى روحى است كه باعث به وجود آمدن حالت آمادگى (انسان‌ها) براى آنچه انتظار دارند، مى‌شود و ضد آن يأس و نااميدى است. هرچه انتظار بيشتر و هرچه شعلۀ آن، فروزان‌تر و پر فروغ‌تر باشد، تحرك و پويايى او و در نتيجه آمادگى نيز بيشتر خواهد بود. [2]

دست‌كم سه مؤلفه را مى‌توان بنيان‌هاى اساسى انتظار، به شمار آورد:

بدون ترديد وضع موجود در عصر غيبت، داراى كاستى‌هايى است كه هرانسان كمال‌طلب را ناراضى خواهد كرد. اين كاستى‌ها به طور عمده از عدم حضور ظاهرى امام ناشى شده است.

در باور شيعه است كه آخرين پيشواى معصوم عليه السّلام به دلايلى كه برخى از آن‌ها بر ما پوشيده است، غايب شده است. [3]اين پنهان بودن، باعث شده است جامعه بشرى از فوايد ظاهرى آن امام معصوم بى‌بهره