اماميه

باورمندان به پيشوايى معصومان عليهم السّلام پس از پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم

اماميّه، نام عمومى فرقه‌هايى است كه به امامت على بن ابيطالب عليه السّلام و فرزندان او عليهم السّلام معتقدند. [1]از ديدگاه آنان، جهان، نمى‌تواند از امام تهى باشد. آنان، چشم به راه خروج واپسين امام هستند كه در آخر الزمان ظهور مى‌كند و جهان را پس از آن‌كه پر از ستم و بيداد شده است، سرشار از عدل‌وداد مى‌فرمايد.

نيز ن. ك: امامت حضرت مهدى عليه السّلام، اثنا عشرى.

كمك‌هاى غير عادى خداوند، اثرگذار در پيروزى حضرت مهدى عليه السّلام در قيام جهانى

امداد غيبى تعبيرى مركب از دو واژه «امداد» و «غيب» است. ريشه «امداد» كلمه «م د د» است كه معناى انبساط و امتداد دارد. «مدّت» نيز كه براى زمان مستمر به كار مى‌رود از همين باب است. «امداد» يارى كردن ديگرى است، و بيشتر، در موارد دوست‌داشتنى به كار مى‌رود، بر خلاف «مدّ» كه در موارد ناپسند استعمال مى‌شود. امداد، به چيزهاى مادى منحصر نيست و در معنويات هم به كار مى‌رود.

«غيب» چيزى است كه از انسان پوشيده و مخفى است؛ گرچه به معناى شك نيز به كار رفته است، زيرا شك، به طور معمول در امر مخفى پديد مى‌آيد. برخى واژه‌پژوهان، آن را به معناى پوشيده از چشم گرفته‌اند.

امدادهاى غيبى، به معناى مددهايى است كه از غيب سرچشمه مى‌گيرد؛ هرچند با عنايت به معناى لغوى واژۀ مزبور مى‌توان جهان و نظم، حيات و نشاط و همۀ نعمت‌هاى موجود در آن را مدد گرفته از عالم غيب و از مصاديق امدادهاى غيبى دانست؛ چنان‌كه قرآن، اموال و فرزندان را از امدادهاى خداوند دانسته است؛ [2]ولى اين تركيب در اصطلاح به معناى مددهاى غيبى ويژه در زندگى بشر است.

با توجه به اين‌كه كمك‌هاى ويژۀ پروردگار با وجود غير عادى بودن، به اسباب طبيعى مستند است و از