آن حضرت اطلاق شده و برخى، بر زبان ياران و اصحاب ايشان جارى شده است.

در هرحال توجه به القاب آن حضرت و معانى آن، يكى از امورى است كه مى‌تواند معرفت و شناخت ما را به حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف افزايش دهد.

برخى از دانشمندان شيعه در شماره اين القاب گاهى افزون بر ده‌ها لقب نام برده‌اند. [1]برخى از القاب آن حضرت بدين قرارند:

بقية اللّه، حجّت، خلف صالح، سيد، شريد، صاحب، صاحب الدار، صاحب الزمان، طريد، غريم، غلام، فريد، قائم، مضطر، منتظر، منصور، مهدى، وحيد، ولى اللّه، و. . . .

نيز ن. ك: بقية اللّه، حجّت، شريد، صاحب الدار، صاحب الزمان، طريد، غريم، غلام، فريد، قائم، مضطر، منتظر، منصور، مهدى.

امامت، به معناى پيشوايى، پيشروى، و رهبرى است. امام نيز به معناى پيشوا، پيشرو، مقتدا، [2]قيّم، مصلح، الگو، راه اصلى و راهنما است. كسى يا چيزى كه از آن پيروى شود، انسان باشد يا كتاب يا چيزى ديگر، به حق باشد يا بر باطل، امام است. [3]

ريشه اين واژه «ام‌م» و به معناى قصد يا قصد با توجه خاص است. اين معنا در همه مشتقات آن محفوظ است. امام نيز كسى است كه همواره مقصود و هدف حركت و تلاش ديگران قرار گيرد؛ گرچه با اختلاف موارد و قصدكنندگان و جهات و اعتبارات، گوناگون مى‌شود؛ مانند امام‌جمعه و جماعت، امام هدايت و امام ضلالت. بر اين اساس، ديگر معانى اين واژه و مشتقات آن، از لوازم معناى ريشه است. واژه امام بر زن و مرد اطلاق مى‌شود و جمع آن «ائمّه» و «ايمّه» است. در اصطلاح كلامى معانى متعددى از اين واژه ارائه شده كه شايع‌ترين معناى آن، رياست عمومى در امور دين و دنيا