ابو القاسم محمد بن حسن خالص، پسر على متوكل، پسر قانع، پسر على رضا، پسر موسى كاظم، پسر جعفر صادق، پسر محمد باقر، پسر على زين العابدين، پسر حسين زكى، پسر على مرتضى امير المؤمنين، پسر ابو طالب، مهدى، حجّت، خلف، صالح، منتظر عليهم السّلام و رحمت و بركات خداوند سبحانه و تعالى بر او باد. [1]

نور الدين على بن محمد بن صباغ مالكى (م 855 ق) فصل دوازدهم از كتاب الفصول المهمّة را با اين عنوان آورده است:

در شرح حال ابو القاسم حجت، خلف صالح، پسر ابو محمد حسن خالص، او امام دوازدهم است. [2]

مطابق روايت‌هاى بسيارى از شيعه [3]و برخى از اهل سنّت، ميلاد خجستۀ امام عصر عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف شب نيمۀ شعبان 255 ق، واقع و باعث مزيد فضيلت اين شب مبارك شده است.

البته عده اندكى، زمان‌هاى ديگرى را نيز نقل كرده‌اند. [4]ابو الفضل حسين بن حسن علوى گويد:

در سامرا، به منزل امام حسن عليه السّلام رفتم و ولادت سرورمان، صاحب الزمان عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف را به وى تبريك گفتم. [5]

نيز ن. ك: شعبان، نيمۀ شعبان، شاهدان ولادت حضرت مهدى عليه السّلام، امام حسن عسكرى عليه السّلام، مادر حضرت مهدى عليه السّلام.

سرپرستى جامعه در امور دين و دنيا، به دست فقيه دينى در عصر غيبت

ولايت، واژه‌اى عربى است كه از نگاه لغوى، از ريشۀ(و ل ى) گرفته شده است و به كسر و فتح «واو» خوانده مى‌شود. «ولى» در لغت عرب، به معناى آمدن چيزى است در پى چيز ديگر؛ بدون آن‌كه فاصله‌اى ميان آن دو باشد؛ ازاين‌رو، اين واژه در معانى دوستى، يارى، پيروى،