نيمۀ شعبان

شب ولادت حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف

نيمۀ شعبان اگرچه شرافتش را وامدار مولود خجسته‌اى است كه در اين روز زمين را با قدوم خويش متبرك ساخته است، در تقويم عبادى اهل ايمان، نيز از جايگاه و مرتبه والايى برخوردار است. در رواياتى كه از طريق شيعه و اهل سنّت نقل شده، [1]فضيلت‌هاى بسيارى براى عبادت و راز و نياز در شب و روز خجسته نيمۀ شعبان برشمرده شده است.

رسول گرامى اسلام صلّى اللّه عليه و اله و سلّم فرمود:

هركس شب عيد و شب نيمه شعبان را با عبادت زنده بدارد، روزى كه قلب‌ها همه بميرند، قلب او نخواهد مرد. [2]

از امام صادق عليه السّلام روايت شده است كه پدر بزرگوارش-در پاسخ كسى كه از فضيلت شب نيمۀ شعبان پرسيده بود-فرمود:

اين شب، برترين شب‌ها پس از شب قدر است. خداوند سبحانه و تعالى در اين شب، فضلش را بر بندگان جارى مى‌سازد و از منت خويش، گناهان آنان را مى‌بخشد. پس بكوشيد در اين شب به خداوند سبحانه و تعالى نزديك شويد.

همانا اين شب، شبى است كه خداوند سبحانه و تعالى به وجود خود سوگند خورده است كه در آن، درخواست كننده‌اى را-تا آن‌گاه كه درخواست گناه نداشته باشد-از درگاه خود نراند. اين شب، شبى است كه خداوند سبحانه و تعالى آن را براى ما خاندان قرار داده است؛ همچنان‌كه شب قدر را براى پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم قرار داده است؛ پس بر دعا و ثناى خداوند تعالى بكوشيد، كه هركس در اين شب صد بار او را تسبيح گويد، و صد بار حمد الهى را بر زبان جارى سازد و صد بار زبان به تكبير گشايد و صد بار بگويد: «لا اله الاّ اللّه» ، خداوند سبحانه و تعالى از سر فضل و احسانى كه بر بندگان دارد، همۀ گناهان او را بيامرزد و درخواست‌هاى دنيايى و آخرتى او را برآورده سازد؛ چه درخواست‌هايى كه بر خداوند سبحانه و تعالى اظهار كرده و چه درخواست‌هايى كه