حجّت و قائم و مهدى و خلف صالح و صاحب الزمان و صاحب. و شيعه از آن حضرت در دوران غيبت صغرا به ناحيۀ مقدسه تعبير مى‌كرده و اين، رمزى بود كه شيعيان آن حضرت را با آن مى‌شناختند. [1]

نيز ن. ك: نواب خاص، توقيع.

معتقدان به مهدى بودن امام صادق عليه السّلام

ناووسيه برگرفته از اسم شخصى با نام ناووس از اهالى بصره است. [2]

برخى گفتند: او عبد اللّه بن ناووس يا عجلان بن ناووس نام داشت. وى مى‌گفت: «حضرت على عليه السّلام برترين فرد امت اسلام بود و هركس او را تفضيل ندهد، كافر است.»

ناووسيه عقيده داشتند جعفر بن محمّد عليهما السّلام زنده است و نمى‌ميرد. او مهدى آخر الزمان است. آشكار مى‌شود و بر مردمان فرمانروايى مى‌كند. آنان مى‌پنداشتند از وى روايت شده است:

«اگر كسى بر شما فراز آيد و بگويد مرا بيمار يافته و مردۀ مرا شسته است، باور نكنيد و بدانيد من سرور شما و دارنده شمشير هستم.» به سبب كلمه شمشير، اين طايفه را صارميه نيز خوانده‌اند. [3]

روشن است اين ادعا دربارۀ امام صادق عليه السّلام درست نيست و طبق شهادت مسلّم تاريخ آن حضرت به شهادت رسيده است. [4]امام صادق عليه السّلام خود فرمود:

هنگامى كه سه اسم محمّد، على و حسن، به طور متوالى در امامان عليهم السّلام جمع شد، چهارمين آنان قائم است.

مفضل بن عمر گويد: بر امام صادق عليه السّلام وارد شدم و عرض كردم: «اى آقاى من! كاش جانشين خودت را به ما