نينجامد، براى انسان سودى نخواهد داشت و او را دين‌دار نمى‌كند.

شخصى از امام صادق عليه السّلام پرسيد:

منظور از جاهليت، جهل مطلق و در بارۀ همه چيز است يا فقط نشناختن امام است؟ آن حضرت فرمود: «جاهلية كفر و نفاق و ضلال؛ [1]جاهليت كفر و نفاق و گمراهى است» .

پس نتيجۀ عدم شناخت امام زمان عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف، كفر و نفاق و گمراهى است.

البته ممكن است نشناختن، در اثر عدم معرفى امام زمان عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف از سوى خدا باشد (بدون كوتاهى خود شخص) . اين حالت ضلال ناميده مى‌شود و مرادف با استضعاف است. در اين حالت، شخص مقصر نيست؛ ولى به هرحال از هدايت الهى و دين‌دارى محروم شده است. حالت كفر و نفاق، مربوط به شخصى است كه معرفى الهى برايش صورت گرفته؛ ولى او در پذيرفتن آن كوتاهى كرده است. اين، دو حالت دارد: يا انكار و عدم تسليم خود را به صراحت ابراز مى‌دارد كه كفر ناميده مى‌شود يا آن را مخفى مى‌دارد كه نفاق است. در هرسه صورت، شخص، از مسير عبوديت خداوند سبحانه و تعالى دور افتاده و سرانجام نيك نخواهد داشت؛ پس شناخت و پيروى از امامان معصوم عليهم السّلام، نه از باب تعبّد كه به حكم عقل است؛ چرا كه انسان خداشناس راهى به سوى خدا ندارد، مگر از طريقى كه خود خداوند سبحانه و تعالى قرار داده است. جز از اين راه، نمى‌تواند از رضا و خشم الهى آگاه شود. مراجعۀ مردم به ائمۀ اطهار عليهم السّلام، از باب مراجعۀ نادان به دانا است. اين يك حكم عقلى است؛ همچنان‌كه عاقل در امور مادى و دنيايى خود، به دانا و متخصص آن مراجعه مى‌كند، در امور معنوى و غير مادى نيز عقل همين‌گونه حكم مى- كند. [2]البته در روايت‌هاى اهل سنت، به جاى معرفت امام، داشتن امام ذكر شده است. آنان از رسول گرامى اسلام صلّى اللّه عليه و اله و سلّم نقل كرده‌اند كه فرمود:

هركس بميرد و حال آن‌كه امام نداشته باشد به مرگ جاهليت از دنيا رفته است. [3]