احمد بن اسحاق در يكى از سفرها چون به شهر حلوان رسيد، بيمار شد و آن‌جا وفات يافت. همراهانش او را در كفنى كه حضرت امام حسن عسكرى عليه السّلام يا حسين بن روح-بنا به اختلاف روايات-برايش فرستاده بودند، كفن كرده و همان‌جا به خاك سپردند.

نيز ن. ك: وكلاى مهدى عليه السّلام، نواب خاص، نيابت خاص.

از پيروان اهل بيت و منحرف از مهدويت

احمد بن هلال، اهل روستاى بزرگى از منطقۀ «نهروان» بود كه ميان واسط و بغداد قرار دارد. گفته شده است وى از ياران حضرت هادى عليه السّلام يا امام عسكرى عليه السّلام بود. وى مشهور به غلو و مورد لعن و نفرين ابدى است. [1]

نخست از افراد مورد اطمينان حضرت عسكرى عليه السّلام و از اصحاب ويژه و روايت‌كننده از امامان معصوم عليهم السّلام بود.

54 بار به زيارت خانه خدا رفت كه بيست بار آن با پاى پياده بود، امّا دچار كژى شد؛ به گونه‌اى كه حضرت عسكرى عليه السّلام او را بسيار نكوهش كرد و درباره‌اش فرمود: «از اين صوفى رياكار و بازيگر پروا كنيد.» [2]

برخى نيز اين جمله را در نكوهش او، از جانب حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف دانسته‌اند كه در هرحال نشانگر پليدى و گمراهى اين مرد است. او تا زمان نيابت محمد بن عثمان زيست و با سماجت بسيار، سفارت آن جناب را انكار كرد. از حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف دربارۀ لعن و نفرين بر او و لزوم بيزارى از كارهايش توقيعى صادر شد. [3]

بيشتر كتاب‌هاى رجالى، به او لقب «عبرتايى» داده‌اند. [4]شيخ طوسى در كتاب الغيبه وى را «كرخى» نامگذارى كرده و به او «بغدادى» نيز گفته شده است.

احمد بن هلال تا آخر سفارت نايب نخست، دچار كژى نشده بود؛ ولى پس از وفات عثمان بن سعيد، در نايب دوم شك كرد و نيابت او را نپذيرفت. [5]