مدعيان مهدويت

دروغگويان مدعى مهدى بودن

كسانى كه در تاريخ بدين عنوان شهرت يافته‌اند، به اعتبارى بر سه گروه قابل تقسيم هستند:

1. كسانى كه ديگران روى انگيزه‌هاى خاصى، آنان را مهدى نجات‌بخش خواندند؛

2. كسانى كه به انگيزۀ جاه‌طلبى و قدرت خواهى، چنين ادعاى دروغينى داشتند؛

3. كسانى كه طبق نقشه استعمار و به اشاره بيدادگران، به چنين فريبى دست يازيدند و خود را مهدى نجات بخش، معرفى كردند.

گروه اول: اين واقعيت از تاريخ به دست مى‌آيد كه برخى كسانى كه ادعاى مهدويت به آن‌ها نسبت داده شده، نه از سوى خود آنان سرچشمه گرفته است و نه خود بدان راضى بوده‌اند؛ بلكه ياران و پيروانشان چنين ادعايى را به آن‌ها نسبت داده و اين انديشه را گسترش دادند. البته مى‌بايست خود آنان، چنين ادعاهاى دروغين و نسبت‌هاى نادرست را به شدت نفى مى‌كردند؛ اما روشن نيست چرا خود آنان، برابر اين عنوان ساختگى، اعتراض نكردند و پيروانشان كوشيدند برخى نشانه‌هاى حضرت مهدى را به اين چهره‌ها تطبيق و تفسير كنند.

براى نمونه مى‌توان به محمّد حنفيه، زيد فرزند امام سجاد عليه السّلام و محمّد بن عبد اللّه محض اشاره كرد.

گروه دوم: كسانى بودند كه به انگيزه‌هاى فريب‌كارانه و جاه طلبانه، ادعاى مهدويت نمودند و براى جلب عواطف و به دست آوردن قدرت، به دروغ، خود را مهدى نجات‌بخش معرفى كردند. از جملۀ اين گروه، مهدى عباسى است. پدرش منصور دوانيقى ادعا كرد پسرش مهدى عباسى، همان مهدى موعود است. اين در حالى است كه خود او پيش از اين ادعا، به محمّد بن عبد اللّه محض-به عنوان مهدى نجات‌بخش-دست بيعت داده بود و او را مهدى نجات‌بخش مى‌دانست.

گروه سوم: عناصرى بودند كه بر اساس نقشه و خواست استعمارگران، ادعاى مهدويت كردند. استعمار پليد، براى درهم كوبيدن اسلام و ايجاد اختلاف و كينه‌توزى در جامعۀ اسلامى، نقشه‌هاى خائنانۀ بسيارى كشيد. از نقشه‌هاى شيطانى استعمار در اين ميدان، ساختن مرام‌ها و مسلك‌هاى رنگارنگ ميان مسلمانان و بازى با مفاهيم و اعتقادات