كه در مهدويّت دچار انحراف شدند.

وى، از سادات جليل القدر علوى بود كه زمان حيات پدرش درگذشت.

قبرش امروز نزديكى بلد در دو فرسنگى سامرا و زيارتگاه است و سيد محمد خوانده مى‌شود. گويند:

محمد نه پسر داشت كه چهار تن از ايشان به خوى و سلماس در آذربايجان مسافرت كرده و كشته شدند. پنج تن ديگر نيز به شهر لار رفتند و آن‌جا به قتل رسيدند.

طرفداران امامت او گفتند: وى نمرده و زنده است؛ زيرا پدرش او را به امامت نامزد كرد و ياران را به امامت وى پس از خود آگاه ساخت. چون نسبت دروغ بر امام جايز نيست و نيز نتوان گفت كه بدا رخ داده، پس او جانشين پدر است. اگرچه در ديده و چشم مردمان نمودار گشت كه او در گذشت؛ ولى او نمرده است و پدرش على بن محمد از ترس مردم كه ممكن بود به وى گزندى رسانند، او را ناپديد و غايب ساخت و او مهدى قائم است. [1]

دروغگويان مدعى باب مهدى بودن

بى‌گمان، هرچه باورى، ژرفاى بيشترى داشته، به حقيقت نزديك‌تر باشد و در دل‌ها جاى گيرد، افراد سوداگر و سودنگر، بيشتر در پى بهره‌هاى ناپاك از آن، برخواهند آمد.

آموزه‌هاى مهدويّت، به سبب ويژگى‌هاى ممتاز و پرجاذبۀ خود و اين كه همواره در عمق قلب‌هاى توده انسان‌ها نفوذ كرده است، بيشتر مورد بهره‌جويى و استفادۀ نادرست افراد كژرو قرار گرفته است. پيشينه پردامنۀ انحراف‌هاى پديد آمده در اين عرصه به ويژه فرقه‌هاى منحرف در مهدويّت كه به قرن‌هاى نخست اسلام باز مى‌گردد گواهى روشن بر اين مدعا است. بررسى اين انحراف‌ها و زمينه‌هاى پيدايى آن، مى‌تواند در پيشگيرى از فرو افتادن دوباره در اين لغزش‌ها، نقش مهمى داشته باشد.

از آن‌جا كه پس از شهادت امام عسكرى عليه السّلام و آغاز غيبت صغرا، ارتباط رودرروى مردم با پيشواى معصوم قطع شد، سفيران خاص به گونه‌اى ويژه، براى راهنمايى مردم، تلاش‌هاى پردامنه‌اى را آغاز كردند. ايشان، از پراكندگى پيروان