نيست؛ ولى مى‌توان آن را يك جابه‌جايى بسيار سريع براى انسان دانست.

امام رضا عليه السّلام در روايتى پس از معرفى حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف مى‌فرمايد:

او، كسى است كه زمين براى او در نورديده مى‌شود. [1]

امام صادق عليه السّلام نيز دربارۀ طى الارض ياران حضرت مهدى عليه السّلام فرمود:

پس، از گوشه و كنار زمين به سوى او جمع مى‌شوند و زمين براى آن‌ها به هم پيچيده مى‌شود، تا اين‌كه با او بيعت مى‌كند. [2]

از محل‌هاى زندگى حضرت مهدى عليه السّلام در عصر غيبت

در روايات فراوانى، طيبه، محل زندگى حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف در طول غيبت، معرفى شده است و همان گونه كه ذكر خواهد شد، مقصود از آن مدينة النبى صلّى اللّه عليه و اله و سلّم است.

مدينه را طيبه و طابه نامند؛ چرا كه مدينه پيش از آن يثرب خوانده مى‌شد و يثرب از ريشۀ ثرب به معناى فساد است. پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم از بردن نام يثرب نهى فرمود و آن را طابه و طيبه ناميد كه به معناى پاك و پاكيزه است. گفته شده: طيبه از طيّب و طاهر است؛ به سبب خلوص آن و طهارتش از شرك. [3]

ابو بصير از امام صادق عليه السّلام روايت كرده است:

صاحب اين امر، از غيبتى ناگزير است و در غيبت خود، ناچار از گوشه‌گيرى و كناره‌جويى از ديگران است. طيبه [-مدينه]خوش منزلى است و با وجود سى تن [يا به همراهى سى نفر]در آن‌جا وحشت و ترسى نيست. [4]

همچنين ابو هاشم جعفرى گويد: به امام حسن عسكرى عليه السّلام عرض كردم: