خداوند سبحانه و تعالى، در سوره كهف آمده است. [1]

اعتقاد به زنده بودن خضر عليه السّلام، اختصاصى به شيعه نداشته، بلكه ميان اهل سنّت نيز عقيده‌اى پذيرفته شده است.

قرآن درباره آنان مى‌گويد:

و سيصد سال، در غارشان درنگ كرده و نه سال افزودند.

قرآن در اين آيه، به زنده بودن اصحاب كهف به مدّت بيش از سه قرن-آن هم در خواب و بدون آب و غذا-تصريح مى‌كند. به راستى كدام يك شگفت‌انگيزتر است؛ كسى كه سيصد سال بدون آب و غذا زنده مانده يا كسى كه صدها سال باقى مانده است؛ اما غذا مى‌خورد، آب مى‌آشامد، راه مى‌رود، مى‌خوابد و بيدار مى‌شود؟

سخنان رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلّم نيز بر طول عمر انسان، صحه مى‌گذارد و آن را امرى ممكن مى‌شمارد. يكى از كسانى كه در سنّت پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم-به ويژه در منابع اهل سنّت-به طول عمر او اشاره شده، دجّال است. اهل سنّت، بر اساس همين روايات، عقيده دارند دجّال در عصر پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم متولد شده و به زندگى خود ادامه مى‌دهد، تا در آخر الزمان خروج كند. [3]حال اگر اين احاديث درست باشد-چنان كه اهل سنّت بر اين باورند-در اين صورت، شايسته نيست كه آنان در حيات و عمر طولانى امام مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف، ترديد كنند.

از طرفى حال كه دشمن خدا، به مصالحى مى‌تواند بيش از هزار سال زنده بماند، چرا بنده و خليفه و ولى خدا نتواند عمر طولانى داشته باشد؟ [4]

افزون بر كتاب و سنّت، عقل سليم نيز طول عمر را براى انسان، ناممكن نمى‌داند؛ بلكه آن را امرى كاملا ممكن مى‌شمارد. حكيمان و فيلسوفان گفته‌اند: بهترين دليل بر امكان هر چيزى، واقع شدن آن چيز است.