ساير امامان عليهم السّلام نيز به اين عنوان ملقّب بوده‌اند. در اين باره حكم بن ابى نعيم گويد: در مدينه خدمت امام باقر عليه السّلام رسيده و عرض كردم: «من بين ركن و مقام نذر كرده و به عهده گرفته‌ام كه اگر شما را ملاقات كنم، از مدينه بيرون نروم، تا زمانى كه بدانم قائم آل محمد صلّى اللّه عليه و اله و سلّم هستيد يا نه؟» حضرت هيچ پاسخى به من نفرمود. سى روز در مدينه بودم.

سپس در بين راهى به من برخورد كرد و فرمود: «اى حكم! هنوز اين جايى؟» گفتم: «آرى؛ من نذر خود را عرض كردم و مرا امر و نهى نكرده و پاسخى نفرموديد.» فرمود:

«فردا صبح زود به منزل من بيا.» فردا خدمتش رفتم؛ فرمود: «مطلبت را بپرس.» عرض كردم: «من بين ركن و مقام، نذر كرده و روزه و صدقه‌اى براى خدا به عهده گرفته‌ام كه اگر شما را ملاقات كردم، از مدينه بيرون نروم؛ جز آن‌كه بدانم آيا شما قائم آل محمد هستيد يا نه؟ اگر شما هستيد، ملازم خدمتتان باشم و اگر نيستيد، روى زمين بگردم و در طلب معاش برآيم.» فرمود: «اى حكم! همه ما قائم به امر خدا هستيم.»

عرض كردم: «شما مهدى هستى؟» فرمود: «همۀ ما به سوى خدا هدايت مى‌كنيم.»

عرض كردم: «شما صاحب شمشيرى؟»

فرمود: «همۀ ما صاحب شمشير و وارث شمشيريم [شمشير پيغمبر، به ما به ارث رسيده و همراه ما است].»

عرض كردم: شما هستيد آن‌كه دشمنان خدا را مى‌كشد و دوستان خدا به وسيلۀ او عزيز مى‌شود و دين خدا آشكار مى‌گردد؟

فرمود: «اى حكم! چگونه من او باشم، در صورتى كه به چهل و پنج رسيده‌ام؛ حال آن‌كه صاحب اين امر از من به دوران شيرخوارگى نزديك‌تر و هنگام سوارى چالاك‌تر است.» [1]

نيز ن. ك: سلاح حضرت مهدى عليه السّلام، قيام

از لقب‌هاى حضرت مهدى عليه السّلام

در برخى روايات، از اين لقب، براى معرفى حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف و اثبات غيبت براى آن بزرگوار استفاده شده